Ornette Coleman
Ο Ornette Coleman, ένας από τους πιο καινοτόμους και επιδραστικούς μουσικούς στην ιστορία της jazz, άφησε πίσω του μια εκτεταμένη δισκογραφία που επαναπροσδιόρισε το είδος και άνοιξε νέους δρόμους για την ελευθερία της έκφρασης στη μουσική, ως ένας από τους πρωτεργάτες της free jazz.
Το πρώτο του άλμπουμ, “Something Else!!!!” (1958), περιείχε πρώιμα δείγματα του μοναδικού του στυλ. Ακολούθησε το “Tomorrow Is the Question!” (1959), το οποίο επιβεβαίωσε τη φήμη του Coleman ως πρωτοπόρου του free jazz κινήματος. Το άλμπουμ “The Shape of Jazz to Come” (1959) είναι ένα από τα πιο σημαντικά έργα του, με κομμάτια όπως “Lonely Woman” και “Congeniality” που προκάλεσαν αίσθηση με την απελευθερωμένη τους δομή και την έλλειψη πιανιστικής αρμονίας.
Το “Change of the Century” (1959) συνέχισε σε παρόμοιο ύφος, ενισχύοντας την φήμη του ως καινοτόμου καλλιτέχνη. Το “Free Jazz: A Collective Improvisation” (1961) αποτελεί ένα μνημειώδες έργο που έδωσε το όνομά του σε ολόκληρο το μουσικό κίνημα. Το άλμπουμ περιλαμβάνει μία συνεχόμενη αυτοσχεδια σύνθεση διάρκειας σχεδόν 40 λεπτών, όπου δύο κουαρτέτα παίζουν ταυτόχρονα.
Στη δεκαετία του ’60, ο Coleman συνέχισε να εξερευνά νέες κατευθύνσεις με άλμπουμ όπως το “Ornette on Tenor” (1962) και το “The Empty Foxhole” (1966), το οποίο περιλάμβανε τον δεκάχρονο γιο του, Denardo, στα ντραμς. Η δεκαετία του ’70 ήταν εξίσου παραγωγική με την κυκλοφορία -μεταξύ άλλων- του “Science Fiction” (1971) και του “Dancing in Your Head” (1977), όπου ο Coleman συνέχισε να ενσωματώνει στοιχεία funk και world music στη jazz του. Το 1988, το “Virgin Beauty” ήταν ένα άλλο σημαντικό άλμπουμ που παρουσίαζε συνεργασίες με τον κιθαρίστα Jerry Garcia των Grateful Dead, ενώ το “Tone Dialing” (1995) επαναπροσδιόρισε τη χρήση της ηλεκτρονικής μουσικής στη jazz.
Ο τελευταίος του δίσκος, “Sound Grammar” (2006), ήταν υποψήφιος για Grammy και κέρδισε το βραβείο Pulitzer για τη μουσική το 2007 αποδεικνύοντας ότι ο Coleman παρέμεινε ένας ακμαίος και πρωτοποριακός καλλιτέχνης μέχρι το τέλος της καριέρας του.
