Οι Cage the Elephant επιστρέφουν με νέο άλμπουμ!
Το πέμπτο άλμπουμ τους, ‘Social Cues‘, βρίσκει τους Cage the Elephant ανανεομένους και καλύτερους (;) από ποτέ!
Θυμάμαι όταν είχα πρωτοακούσει Cage the Elephant. Ήταν επί εποχές που ακόμα ανακάλυπτα τον κόσμο και δεν άκουγα τα ίδια είκοσι τραγούδια στο repeat. Εκείνο το διάστημα άκουγα πολύ indie rock και στο heavy rotation μου ήταν οι Black Keys και οι Arctic Monkeys. Φυσικά δεν έχει αλλάξει κάτι. Είμαι creature of habit τελικά κι εγώ. Το πρώτο κομμάτι που άκουσα ποτέ από Cage the Elephant ήταν το “Ain’t No Rest For The Wicked”. Θυμάμαι τον εαυτό μου να σκέφτομαι “αυτοί οι τύποι έχουν κάτι”.
Από το Bowling Green του Kentucky η εξαμελής μπάντα ιδρύθηκε το 2006. Το 2008 οι Cage the Elephant μετακόμησαν στο Λονδίνο πριν από την κυκλοφορία του ντεμπούτο ομώνυμου δίσκου τους. Το συγκρότημα αποτελείται από τους Matt Shultz (φωνητικά), Brad Shultz ( rythm κιθάρα), Nick Bockrath (κιθάρα), Matthan Minster (πλήκτρα), Daniel Tichenor (μπάσο) και Jared Champion (ντραμς).
Cage the Elephant (2008)
Οι Cage the Elephant δεν ήταν ξένοι στον χώρο της μουσικής. Μερικά από τα μέλη άνηκαν στο συγκρότημα Perfect Confusion με το οποίο κυκλοφόρησαν ένα ομώνυμο LP το 2005. Το 2006 ύστερα από ένα live τους κάποιος από το κοινό πλησίασε τον Shultz και τον αγκάλιασε επαναλαμβάνοντας τη φράση “you have to cage the elephant”. Κάπως έτσι λοιπόν, από ένα ευτυχές ατύχημα, έχουμε τους Cage the Elephant. (Μου θυμίζει αρκετά την ιστορία για το πως βγήκε το “Brianstorm” των Arctic Monkeys. Να ‘ναι καλά οι παράξενοι φανς.)
Με επιρροές από funk, classic rock και blues το ντεμπούτο άλμπουμ των Cage the Elephant τους χάρισε σχεδόν αμέσως εμπορική επιτυχία σε Αγγλία και Αμερική. Το κομμάτι “Ain’t No Rest For The Wicked”, μάλιστα, έγινε ραδιοφωνικό hit και παραμένει ένα από τα πιο πολυπαιγμένα τραγούδια τους.
Thank You, Happy Birthday (2011)
Πέρασαν τέσσερα χρόνια συναυλιών και tour, και όσο περνούσαν τόσο εντεινόταν το buzz για δεύτερο άλμπουμ. Το πολυαναμενόμενο ‘Thank You, Happy Birthday’ κυκλοφόρησε το Γενάρη του 2011. Το γκρουπ είχε γράψει πάνω από 80 κομμάτια μέσα σ’ αυτό το διάστημα ωστόσο δυσκολευόταν να έρθει σε πραγματική επαφή με το υλικό. Τελικά τα 13 tracks του δίσκου με το “Shake Me Down” να ηγείται, είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα με το Alternative Press να δηλώνει ότι πρόκειται για ένα “ανησυχητικά καλό άλμπουμ” και το Rolling Stone να κάνει λόγο για μια από τις καλύτερες νεαρές rock μπάντες.
Melophobia (2013)
Τρίτο (και προσωπικό αγαπημένο) άλμπουμ για τους Cage the Elephant, το ‘Melophobia’ του 2013, που απέσπασε και μια υποψηφιότητα Grammy για Kαλύτερο Alternative Music Album. “Ο φόβος της μουσικής” εδώ δεν λειτουργεί κυριολεκτικά για τη μπάντα. Γι αυτούς υποδηλώνει το φόβο του να γράφεις μουσική για να προβάλεις μια προκαθοριμένη εικόνα ή για να φανείς cool και ποιητικός αντί να είσαι ειλικρινής και επικοινωνιακός. Για το λόγο αυτό κλείστηκαν στον εαυτό τους όσο περισσότερο γινόταν και απέφυγαν να επηρεαστούν από άλλες μουσικές. Το αποτέλεσμα είναι ένα φιλόδοξο και υπέροχο “χάος”, ένας δίσκος ολοδικός τους. Κομμάτια όπως το “Come A Little Closer” και “Cigarette Daydreams” μας δείχνουν μια διαφορετική πλευρά των Cage the Elephant πιο ήπια και γλυκιά αλλά χωρίς να χάνει το rock bravado της.
Tell Me I’m Pretty (2015)
Το τέταρτο άλμπουμ των Cage the Elephant, με παραγωγό τον Dan Auerbach των Black Keys, κυκλοφόρησε το 2015. Με τίτλο ‘Tell Me I’m Pretty’ επιχειρεί να πειραματιστεί ακόμα περισσότερο με τον ήχο της μπάντας. Το πρώτο single “Mess Around”, το βιντεοκλίπ του οποίου περιείχε σκηνές από την ταινία ‘A Trip to the Moon‘ του George Melies (1902), κατηγορήθηκε αρχικά ότι έμοιαζε αρκετά με το υλικό των Black Keys. Ωστόσο με τα επόμενα single “Trouble” και “Too Late To Say Goodbye” ήταν ξεκάθαρο πως οι Cage the Elephant είχαν βρει την ουσία τους τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Τελικά ο δίσκος κέρδισε φανς και κριτικούς, και το βραβείο Grammy για Καλύτερο Rock Άλμπουμ.
Social Cues (2019)
Η μπάντα που έχει εμφανιστεί με τους Queens Of The Stone Age, The Black Keys, Foo Fighters και σε αμέτρητα μουσικά φεστιβάλ από το Coachella και το Glastonbury μέχρι το Lollapalooza και το Bonnaroo επιστρέφει φέτος τον Απρίλιο με το πέμπτο της στούντιο άλμπουμ. Το ‘Social Cues’ είχε ανακοινωθεί από το Νοέμβριο του ’18 και δεν βλέπαμε την ώρα. Τώρα που επιτελούς είναι εδώ έχω μερικά πραγματάκια να πω. Δεν είναι πως το ‘Social Cues” επανεφευρίσκει τον ήχο των Cage the Elephant από καιρούς ‘Tell Me I’m Pretty’.
Θα ήταν πιο δίκαιο να πω πως απλά τον παραδίδει από μια διαφορετική και φρέσκια σκοπιά.
Με αρκετούς space-glam Bowie-σμους από το πρώτο κιόλας κομμάτι “Broken Boy”, οι Cage the Elephant που για χρόνια παίζουν ανάμεσα σε blues, garage και psychedelic rock, σε ρίχνουν σε ένα καταιγιστικό, παρανοικό rabbit hole, με καλό τρόπο. Πολλοί κάνουν λόγο για 80ς vibes. Δεν θα σταθώ σε αυτό αφού το θεωρώ λίγο μόδα της εποχής, να βρίσκουμε τα 80ς παντού. Η μελαγχολία είναι ακόμα εκεί αλλά είναι πιο ώριμη και συνειδητοποιημένη, όπως φαίνεται από τα “Social Cues” και “Black Madonna”. Standout του άλμπουμ αναμφίβολα το υπνωτικά groovy “Night Running”, με τον Beck, το οποίο έχω ακούσει 83289783329378371 φορές από τότε που βγήκε.
Ωστόσο there’s something to be said και για το post-punk “House Of Glass”. Σε αυτό ο Shultz τραγουδάει μέσα από σφιγμένα δόντια και ανεβάζει την ήδη τεταμένη ενέργεια του κομματιού. Τα βαθειά ενδοσκοπικά “Tokyo Smoke” και “Skin And Bone”αντανακλούν πότε το θυμό και πότε τη συναισθηματική ωμότητα ύστερα από ένα διαζύγιο (του Shultz) και το θάνατο δύο φίλων του από αυτοχειρία. Τα “Ready To Let Go” και “What I’m Becoming” είναι οι Cage the Elephant στην πιο αναγνωρίσιμη μορφή τους. Γι αυτό ίσως δίνουν την εντύπωση πως θα ταίριαζαν περισσότερο σε κάποιο από τα προηγούμενα άλμπουμ τους.
Μολονότι ολόκληρος ο δίσκος αποτελεί εξαιρετικό δείγμα της μουσικής εξέλιξης των Cage the Elephant, αναμφίβολα για μένα, το πρώτο μισό είναι και το καλύτερο. Οι Cage the Elephant με αυτό το δίσκο έχουν κερδίσει ένα μεγάλο στοίχημα. Έχουν καταφέρει να “μεγαλώσουν” τη μουσική τους χωρίς να χάσουν την ικανότητα τους να δημιουργούν ανεπανάληπτα προσωπικά και επικοινωνιακά κομμάτια. Με παραγωγό τον John Hill (Florence and The Machine, Portugal. The Man) το ‘Social Cues’ είναι φανερό πως γράφτηκε για να παίζεται live στα τεράστια stages στα οποία δικαιωματικά οι Cage the Elephant έχουν αποφοιτήσει.
Αναλυτικά η tracklist του δίσκου:
- “Broken Boy”
- “Social Cues”
- “Black Madonna”
- “Night Running” (feat. Beck)
- “Skin And Bones”
- “Ready To Let Go”
- “House Of Glass”
- “Love’s The Only Way”
- “War Is Over”
- “Dance, Dance”
- “What I’m Becoming”
- “Tokyo Smoke”
- “Goodbye”