Kαλέστε μας για ενημέρωση παραγγελιών Δευτέρα - Παρασκευή 3-6 μμ

Η νύχτα που ονειρεύτηκα τον David Bowie

Τη μέρα που έφυγε ο Bowie από τη ζωή ένα όνειρο αποτύπωσε όσα δεν θα μπορούσα να εκφράσω με λόγια.

Bowie

Ο David Bowie ήταν από εκείνους τους καλλιτέχνες που ήταν universally loved. Όλοι τον αγαπούσαμε σε ποικίλους βαθμούς και κανένας δεν πίστευε ότι θα φύγει τόσο σύντομα από κοντά μας. Εκτός ίσως από εκείνον. Εκείνος που ήταν πάντα ένας εξωγήινος, ένας επισκέπτης από άλλο γαλαξία ανάμεσα σε κοινούς θνητούς προέβλεψε το θάνατό του. Το “Lazarus” γνωρίζοντας αυτό που ξέρουμε τώρα είναι ανατριχιαστικό. Αλλά αυτή ήταν η ουσία του έργου του. Ήταν έτη φωτός μπροστά από την εποχή του, σαν να ήξερε κάτι που δεν ξέρουμε όλοι οι υπόλοιποι και μας έδινε μουσική από το μέλλον. Έκανε πράγματα που δεν έκανε κανείς άλλος. Που κανείς δεν μπορούσε να οραματιστεί καν…

Ο Bowie γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου. Πάντα το θεωρούσα σημαδιακό γιατί ήταν δύο μέρες πριν τα δικά μου γενέθλια. Το 2016 ήταν μια σκατένια χρονιά σε πολλά επίπεδα αλλά τη νύχτα της 9ης Ιανουαρίου πήγα για ύπνο χαρούμενη γιατί την επόμενη μέρα είχα γενέθλια. Λατρέυω γενικά τα γενεθλιά μου οπότε it’s a big deal όταν έρχονται. Εκείνη τη νύχτα εντελώς out of the blue, χωρίς να έχω σκεφτεί ή διαβάσει ή ακούσει David Bowie είδα ένα όνειρο.

Ήταν από εκείνα τα όνειρα τα απίστευτα ζωντανά, που τα νιώθεις στο σώμα σου, με όλο σου το είναι, λες και συμβαίνουν στην πραγματικότητα.

Bowie

“Μόλις είχε προσγειωθεί το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο του Λονδίνου. Λίγο πριν είχε βρέξει και μικρές στάλες νερού διακρίνονταν πάνω στα πελώρια τζάμια του Heathrow. Βγήκα έξω και άναψα τσιγάρο. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος, όμως δεν έκανε κρύο. Εκεί, στο δρόμο, με συνάντησε ο Bowie. Φορούσε μαύρο παλτό και γκρι σκούρο παντελόνι. Εμφανισιακά ήταν ο Bowie, αλλά πιο νέος -τουλαχιστον μια 20ετία. Είχε έρθει να με πάρει από το αεροδρόμιο και ξεκινήσαμε να κατηφορίζουμε μαζί προς κάποια κατεύθυνση. Καθώς περπατούσαμε, γύρισα να τον κοιτάξω και είδα ότι έκλαιγε. Σταμάτησα, γύρισα προς το μέρος του και ακούμπησα απαλά το χέρι μου στο μαγουλό του. “Μην κλαις. Όλα θα πάνε καλά”, του είπα. Μου χαμογέλασε μελαγχολικά. Ένιωσα μια τόσο βαθειά θλίψη να με γεμίζει. Δεν μπορούσα να φανταστώ αυτό το μαγικό, υπέροχο πλάσμα να κλαίει. Δεν μπορούσα να φανταστώ να τον ταλαιπωρούν γήινα, θνητά προβλήματα.

Συνεχίσαμε να περπατάμε. Μιλούσαμε για το ένα πράγμα, ύστερα για το άλλο. Για το Λονδίνο όπου κι οι δύο μεγαλώσαμε. Έπειτα από κάποια ώρα φτάσαμε σε ένα κτίριο σε ένα ήσυχο δρόμο. Ήταν καφέ, χτισμένο με αυτά τα συνήθη στενά τούβλα που συναντας στην Αγγλία, με μια μικρή ξύλινη πόρτα. Δεν ήταν σπίτι. Καταλάβαινες εκ πρώτης όψεως ότι το κτίριο ήταν παλιό και εγκαταλελειμένο αλλά σε καλή κατάσταση. Θα το έλεγες μάλλον αποθήκη.

Μπήκαμε μέσα.

Βρεθήκαμε σε ένα δωμάτιο όχι πολύ μεγάλο αλλά με πελώρια, ψηλά ράφια με στιβαγμένες κούτες. Στιβαγμένες κούτες υπήρχαν και στο πάτωμα. Παντού κουτιά σκονισμένα, να ξεχυλλίζουν από διάφορα αντικείμενα κι μια και μοναδική μικρή λάμπα να κρέμεται από το ταβάνι. Μέσα στο ημίφως ήταν δύσκολο να διακρίνω το περιεχόμενο στα κουτιά. Ο Bowie ξεκίνησε να μου τα δείχνει ένα ένα. Άνοιγε κάθε κούτα και έβγαζε κάτι από μέσα. Ένα πορσελάνινο μπιμπελό ενός αγοριού με καπέλο και ένα μικρό σκυλάκι. Ένα παλιό, βρώμικο καφετί τετράδιο, μια κιθάρα, ντάνες με βιβλία. Ρούχα παιδικά και φορμάκια. Ένα φορμάκι κίτρινο ριγέ και ένα πουκάμισο πράσινο σμαραγδί. Όλα δικά του. Πράγματα από την παιδική του ηλικία, απ’ όλες τις εποχές του.

Εμφανίστηκε μια γυναίκα. Μεγαλύτερη σε ηλικία – γύρω στα 60, – ξανθιά με καρέ, γεμάτη με τον τρόπο που είναι γεμάτες οι γιαγιάδες μας. Δεν ήταν όμως ούτε γιαγιά του, ούτε μάνα του. Δεν μου είπε ποτέ ποια ήταν αλλά ενστικτωδώς κάτι μου έλεγε πως ήταν κάτι περισσότερο σαν νταντά του ή κάποια άλλη γυναίκα που βοήθησε να τον μεγαλώσει. Κάποια που ήταν σημαντική για τον Bowie όταν ήταν παιδί. Μου περιέγραφαν μαζί στιγμιότυπα και αναμνήσεις που συνόδευαν το κάθε πολύτιμο μπιχλιμπίδι. Ο Bowie χάθηκε. Δεν τον ξαναείδα μετά. Έμεινα με την γυναίκα που συνέχισε να μου δείχνει τους θησαυρούς του.

Μου έκανε εντύπωση και το σκέφτηκα πολλές φορές μετά γιατί δεν μου έδειξε πράγματα από την καριέρα του. Το κοστούμι του Ziggy Stardust, την κιθάρα από το τάδε live, τα βραβεία του. Όλα τα αντικείμενα εδώ ήταν από πριν. Πριν γίνει διάσημος, πριν υιοθετήσει τις πολλές περσόνες του. Και μου φάνηκε πράγματι παράξενο γιατί να ονειρευτώ κάτι τέτοιο, ιδίως όταν είναι πράγματα που δεν γνωρίζω για αυτόν. Όμως καταλάβαινα μέσα μου, με κάποιο τρόπο, ότι αυτά ήταν πιο βαθειά συναισθηματικά, πιο σημαντικά.”

Bowie

Και κάπως έτσι ξύπνησα.

Και ήταν τα γενέθλιά μου και ήμουν χαρούμενη. Όμως ο Bowie είχε πεθάνει. Άνοιξα το κινητό μου και ανάμεσα στα notification και τα μηνύματα για ευχές, ήταν η είδηση για το θάνατο του.

O Bowie πάντα μου άρεσε. Μου άρεσε η μουσική του άπειρα. Μου άρεσε που είχαμε κοντινά γενέθλια. Αλλά δεν πίστευα ότι θα μπορούσε ποτέ ο θανατός του να με επηρεάσει τόσο βαθειά. Ήταν παράξενο που τον είδα στον ύπνο μου, μια μέρα πριν πεθάνει. Δεν ήταν ότι τον σκεφτόμουν συνέχεια ή τον είχα έννοια. Ήξερα ότι ήταν κάπου εκεί έξω και άκουγα συχνά πυκνά τα τραγούδια του. Ύστερα πέθανε στα γενέθλια μου, δύο μέρες μετά τα δικά του και βρέθηκα σε λίγο σοκ. Ένιωσα με έναν τρόπο σχεδόν προδωμένη γιατί απλά δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ως τότε.

Αν και δεν τα πιστεύω απόλυτα αυτά μερικές φορές σκέφτομαι πως ο Bowie με επισκέφτηκε εκείνη τη νύχτα. Ότι ίσως το πνεύμα του ήρθε να συναντήσει το δικό μου για να αποχεραιτιστούν.

Πάνε 4 χρόνια από το θάνατο του Bowie. Βρίσκομαι στην Αγγλία. Έχει ‘Bowie Night’ στο αγαπημένο μου club απόψε. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να γιορτάσω τα γενέθλιά μου, με τη μουσική και την ανάμνηση του David Bowie, που ίσως τα πνεύματα μας συναντήθηκαν σαν σημέρα, ένα βράδυ, σε ένα όνειρο…

Bowie

Item added to cart.
0 items - 0,00