Boarding House Reach: Ολοκαίνουριος Jack White

Ο νέος δίσκος του Jack White, “Boarding House Reach” κυκλοφόρησε!

Το “Boarding House Reach” αποτελεί το τρίτο solo άλμπουμ από τον Jack White.

Γεννημένος στις 9 Ιουλίου 1975, στο Detroit, o John Anthony Gillis (AKA Jack White) έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό, αρχικά με το συγκρότημα The White Stripes. Έκτοτε, γνώρισε μεγάλη επιτυχία και με άλλα μουσικά σχήματα και αρκετές συνεργασίες. (Raconteurs, The Dead Weather, Loretta Lynn, Beyonce, Alicia Keys κ.α). Έκτοτε απολαμβάνει μια solo καριέρα, η οποία όπως και οι μπάντες του, έχει λάβει εξαιρετικές, μέχρι στιγμής, κριτικές. Εκτός αυτού, έχει εμφανιστεί σε ταινίες και ντοκιμαντέρ άλλοτε ως ο εαυτός του και άλλοτε σαν ηθοποιός. (“Cold Mountain”, “Coffee and Cigarettes”, “It Might Get Loud” κ.α). Το 2010, το περιοδικό Rolling Stone τον κατέταξε στο νούμερο 70, στην λίστα με τους “100 καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών”.

The White Stripes

To 1997, o Jack White ιδρύει τους White Stripes με την τότε σύζυγο του Meg White. (Αντίθετα με την παράδοση πήρε εκείνος το όνομά της, αν και -για κάποιο λόγο- οι δυο τους παρουσιάζονταν ως αδέλφια. Weird). Το πρώτο τους άλμπουμ, “White Stripes”, αφιερωμένο σε έναν από τους σπουδαιότερους μουσικούς του Mississippi Delta blues, τον Son House, κυκλοφορεί τον Ιούνιο του 1999.

Ακολουθεί το “De Stijl”, το 2000, το οποίο θα αποτελέσει cult favorite για τους φαν των Stripes. Ο τίτλος αναφέρεται στο ολλανδικό κίνημα στην τέχνη, του 1917. Χαρακτηρίζεται από αφηρημένο σχέδιο, απλοποιημένα visuals με κάθετες και οριζόντιες συνθέσεις, και χρήση μαύρου, άσπρου και βασικών χρωμάτων. Φυσικά αυτό ταιριάζει απόλυτα με το image της μπάντας (που φοράει μόνο λευκό, μαύρο και κόκκινο). Το ίδιο το άλμπουμ ακολουθεί επίσης μια μινιμαλιστική μίξη blues/punk.

Ωστόσο, τα επόμενα δύο άλμπουμ τους, “White Blood Cells”(2001) και “Elephant”(2003), είναι εκείνα τα οποία πραγματικά εκτοξεύουν τους White Stripes στην κορυφή. Αυτή η τεράστια επιτυχία οφείλεται αρχικά στο single “Fell in Love with a Girl” από τον δίσκο “White Blood Cells”. Έγινε instant hit και συγκαταλέγεται στα “40 τραγούδια που άλλαξαν τον κόσμο”, σύμφωνα με το Rolling Stone.

Ακολουθεί το βραβευμένο με Grammy “Elephant”, από το οποίο το single “Seven Nation Army” αποτελεί το πλέον αναγνωρίσιμο και χαρακτηριστικό κομμάτι των Stripes μέχρι σήμερα. Έχει χρησιμοποιηθεί και σε αρκετές διαφημίσεις και αθλητικά event. Το πέμπτο και έκτο άλμπουμ “Get Behind Me Satan” και “Icky Thump”, αντίστοιχα, παγιώνουν τους White Stripes ως ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα των 2000ς και του garage rock revival. Το “Icky Thump” παρόλα αυτά έμελλε να είναι και το τελευταίο τους. Ακολουθεί ένα μακρόχρονο hiatus και η οριστική διάλυση των White Stripes, το 2011.

The Raconteurs

Το 2005 συνεργάζεται με τον Brendan Benson και οι δυο τους συνθέτουν το κομμάτι “Steady As She Goes”. Έπειτα αποφασίζουν να σχηματίσουν μια μπάντα μαζί με τους Jack Lawrence και Patrick Keeler των Greenhornes. Το πρώτο άλμπουμ της νέας αυτής μπάντας του Jack White, τους Raconteurs, με τίτλο “Broken Boy Soldiers” κυκλοφορεί το 2006 και χαίρει και εκείνο (όπως και κάθε μουσική δουλειά του White, it seems) πολύ θετικών κριτικών. Κερδίζει επίσης και μια υποψηφιότητα για Grammy. Για την προώθηση του δίσκου οι Raconteurs περιοδεύουν με τον Bob Dylan, ως opening act. Το 2008 ακολουθεί ένας ακόμα δίσκος, το “Consolers of the Lonely”. Γίνεται κι εκείνο υποψήφιο για Grammy “καλύτερου ροκ άλμπουμ”.

Για τον White, οι προσδοκίες κοινού και κριτικών ήταν πολύ υψηλές, ύστερα από την επιτυχία του πρώτου του συγκροτήματος. Ωστόσο με τους Raconteurs όχι μόνο κατάφερε to “live-up to expectations”, αλλά και να μην χάσει το momentum που είχε ήδη δημιουργήσει με τους White Stripes.

The Dead Weather

Στις αρχές του 2009 ο Jack White κάνει το ντεμπούτο ενός ακόμα μουσικού σχήματος, τους The Dead Weather. Μαζί του η Alison Mosshart των The Kills στα φωνητικά, (που αντικαθιστούσε συχνά τον White, κατά την περιοδεία του με τους Raconteurs, επειδή ο ίδιος είχε πάθει βρογχίτιδα). Ακόμα ο Jack Lawrence στο μπάσο και ο Dean Fertita, των Queens of the Stone Age, στα πλήκτρα και την κιθάρα. Ο ίδιος, θα παίζει ντραμς και παρέα θα βγάλουν τρία άλμπουμ. Το πρώτο, με τίτλο “Horehound” κυκλοφορεί την ίδια χρονιά. Ακολουθούν τα “Sea of Cowards” το 2010 και “Dodge and Burn” το 2015. Ο ήχος είναι γνώριμος αλλά με μια ίσως πιο psychedelic rock χροιά. Η φωνή της Alison Mosshart, βαθιά επηρεασμένη από τις δικές της μουσικές επιρροές, φέρνει, σε φάσεις, λίγο στην Patti Smith.

“Blunderbuss”

Η επιτυχία των White Stripes επέτρεψε στον Jack White να συνεργαστεί με αρκετούς καλλιτέχνες ως μουσικός αλλά και ως παραγωγός μέσα από το δικό του label, Third Man Records. Άνοιξε, επίσης, τον δρόμο για μια επιτυχημένη solo καριέρα. Το πρώτο του solo άλμπουμ έρχεται το 2012 και λέγεται “Blunderbuss”. Η παραγωγή, σύνθεση και ηχογράφηση γίνονται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τον ίδιο, με πρώτο single το “Love Interruption”. Από το ίδιο άλμπουμ έχουμε επίσης τα εξαιρετικά “Sixteen Saltines”, “Freedom at 21” και “I’m Shakin”. Μέσα στην πρώτη εβδομάδα πωλήσεων, το “Blunderbuss” καταφθάνει στην νούμερο ένα θέση του Billboard 200 και λαμβάνει αρκετές υποψηφιότητες για Grammy.

“Είναι αρκετά γνώριμο ώστε να ευχαριστήσει τους πιστούς, αρκετά περιπετειώδες για να διαμορφώσει μια νέα πορεία προς τα εμπρός και αρκετά ικανοποιητικό ώστε να συνειδητοποιήσουν οι φαν, εκ νέου, πόσο τους έχει λείψει ο Jack White”, γράφει το Billboard χαρακτηριστικά.

“Lazaretto”

Ακολουθεί το δεύτερο (και προσωπικό αγαπημένο) άλμπουμ, “Lazaretto”, το 2014. Κυριολεκτικά, ο τίτλος αναφέρεται σε ένα ιταλικό νοσοκομείο λεπρών. Είναι εμπνευσμένο, κατά ένα μέρος, από ιστορίες, ποιήματα και θεατρικά, που είχε γράψει ο White στα 19 του. Ο δίσκος αποτελεί από τις πιο ολοκληρωμένες μουσικά δουλειές του, παντρεύοντας διαφορετικά ακούσματα, όπως μόνο ο Jack White ξέρει. Από το hip-hop και τις acid funk, κιθαριστικές στριγγλιές του “Lazaretto” μέχρι το θλιβερό πιάνο του “Would You Fight For My Love” και το αγχωτικό μαντολίνο στο voodoo-like “The Black Bat Licorice”, ο ήχος του White εξελίσσεται. Κάθε track είναι πιο απολαυστικό απ’ το προηγούμενο.

Ο Stephen M. Deusner, του Pitchfork, το συνοψίζει λέγοντας, “Όλα τα άλλα μουσικά του project ωχριούν σε σύγκριση με το “Lazaretto”. Ο White είναι πιο ουσιαστικός, γεμάτος, τρελός και φιλήδονος απ’ ότι τον έχουμε ακούσει ποτέ”.

“Boarding House Reach”

Με το φετινό άλμπουμ “Boarding House Reach”, ο Jack White φαίνεται να έχει αποκολληθεί από κάθε τι “White Stripes” και αυτό είναι και καλό και κακό (όπως το πάρει κανείς). Η μουσική του έχει πάρει μια δική της μορφή πλέον. Το “Boarding House Reach” αποτελεί ένα χαοτικό, ψυχεδελικό μοντάζ, που αναρωτιέται για την ταυτότητά του. Όμως είναι αυτή η παραξενιά του, που φτάνει στα όρια της μεγαλομανίας, που κινεί την περιέργεια. Το cover του δίσκου είναι ένα είδους πορτρέτου του καλλιτέχνη, ως ένα νεαρό trans άτομο. Κάτι που ίσως υποκινεί την ιδέα της καλλιτεχνικής ταυτότητας ως κάτι ρευστό και αντικομφορμιστικό.

Τα πρώτα singles “Connected By Love” και “Respect Commander” κυκλοφόρησαν μαζί τον Γενάρη δίνοντας την πρώτη γεύση αυτού του νέου και ανανεωμένου (;) White. Ακολούθησε το “Over and Over and Over”. Γραμμένο δεκατρία χρόνια νωρίτερα, προορίζονταν για τους White Stripes. Το μανιασμένο ποδοβολητό του “Over and Over and Over” κρύβει αρκετές εκπλήξεις.  Ανάμεσα στο χαρακτηριστικό, δυνατό κιθαριστικό riff του White και το βροντερό τύμπανο που κρατάει ρυθμό, μια χορωδία σπεύδει για να ολοκληρώσει τα lyrics και ένα ξαφνικό bongo ηχεί στο τέλος.

Το κομμάτι αποτελεί μέρος ενός τρίπτυχου. Μαζί με τα “Hypermisophoniac” και “Ice Station Zebra” (που πήρε το όνομά του από μια κατασκοπική νουβέλα του 1963, που αργότερα έγινε και ταινία για τον Ψυχρό Πόλεμο, το 1968) χοροπηδάει ανάμεσα σε funk και experimental, old-school rap και jazz πιάνο. Ο δίσκος καταλήγει με το “What’s Done is Done” που φέρει μια πιο country χροιά. Και έπειτα το “Humoresque”, που χρησιμοποιεί μια παλιά μελωδία, γραμμένη από τον Τσέχο συνθέτη του 19ου αιώνα, Dvorak.

Τελικά, ένα είναι σίγουρο. Ο Jack White θέλησε να δημιουργήσει κάτι ελεύθερο, απαλλαγμένο από το παρελθόν και εντελώς δικό του. Το αν αυτό απέδωσε, είναι στην κρίση του καθενός.

Εγώ σας αφήνω με τα λόγια του ίδιου του Jack White, σχετικά με το “Boarding House Reach”.

“Ολόκληρος ο δίσκος, για μένα, είναι απίστευτα μοντέρνος. Ήθελα να πάρω τους ήχους punk, hip-hop και rock&roll, και να τους διοχετεύσω σε μια χρόνο-κάψουλα του 2018”.

Αναλυτικά, τα δεκατρία tracks του δίσκου είναι:

1. Connected by Love’

2. ‘Why Walk a Dog’

3. ‘Corporation’

4. ‘Abylia and Akrasia’

5. ‘Hypermisophoniac’

6. ‘Ice Station Zebra’

7. ‘Over and Over and Over’

8. ‘Everything You’ve Ever Learned’

9. ‘Respect Commander’

10. ‘Ezmeralda Steals the Show’

11. ‘Get in the Mind Shaft’

12. ‘What’s Done is Done’

13. ‘Humoresque’