Οι Strawberry Pills μας μιλούν για το ντεμπούτο άλμπουμ τους ‘Murder To A Beat’, ένα δίσκο γεμάτο μυστήριο, σκοτεινό μινιμαλισμό και 80ς επιρροές.
Οι Strawberry Pills είναι επαναστατικά σκοτεινοί. Μυστηριώδεις. Δελεαστικοί. Φαντάζεσαι να τους ακούς από κάποια σκοτεινή γωνιά ενός μπαρ, όπου στέκεσαι μόνος, παρατηρώντας, μέσα απ’ τις σκιές. Υπάρχει κάτι επικίνδυνο αλλά και ακαταμάχητο στην dark electro, minimal wave μουσική της Valisia Odell και του Αντώνη Κωνσταντάρα. Οι δυο τους γνωρίστηκαν όταν ήταν στους Phoenix Catscratch, με τους οποίους κυκλοφόρησαν και το δίσκο ‘Nectar & Wrinkles’ το 2011. Έπειτα από τη διάλυση της μπάντας, η Valisia και ο Αντώνης αποφάσισαν να σχηματίσουν τους Strawberry Pills. Το 2019 έβγαλαν το πρώτο τους επίσημο single, το φοβερό “Verbal Suicide”, το οποίο ακούστηκε σε πολλούς major ραδιοφωνικούς σταθμούς. Με πολλά επιτυχημένα live και συμμετοχές σε μεγάλα εγχώρια φεστιβάλ ήδη στο δυναμικό τους, φέτος κυκλοφορούν το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ ‘Murder To A Beat’ και μας μιλούν για το πώς είναι να βγάζεις μουσική εν μέσω πανδημίας και τί σχεδιάζουν για το μέλλον.
Πώς ξεκίνησε η σχέση με τη μουσική και μετέπειτα με το χώρο της μουσικής; Υπήρχε πάντα το όνειρο της μπάντας;
Valisia: Ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία, κλασικά ως ακροάτρια. Το σπίτι μου καθημερινά ξεχείλιζε με 60’s pop, beat, garage, psychedelic ήχους καθώς και οι δύο γονείς μου ήταν αναμεμειγμένοι με τη mod κουλτούρα. Σταδιακά, στην εφηβεία, μεταπήδησα σε μουσικά κινήματα των 80’s που είναι κι αυτά που θεωρώ ότι με εχουν καθορίσει και δειλά – δειλά άρχιζα να παίζω μουσική ως DJ. Το όνειρο της μπάντας δεν υπήρχε ποτέ, δεν το είχα καθόλου στα πλάνα μου. Συνέβη εντελώς τυχαία κάπου στα 20 μου, με το πρώτο μου συγκρότημα τους Phoenix Catscratch.
Αντώνης: Παίζω σε γκρουπ από τα 14 μου. Δηλαδή τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου τα έχω περάσει ως μέλος κάποιας μπάντας. Για μένα είναι μέρος της φύσης μου, αλλά όχι αυτοσκοπός. Ξεκίνησα να παίζω κιθάρα στα 13 μου, με πρώτο ερέθισμα την punk. Στη συνέχεια ήρθαν και άλλες επιρροές και να που σήμερα συνεχίζω να δημιουργώ.
Πώς προέκυψε το όνομα Strawberry Pills;
Valisia: Η ανθρώπινη σκέψη ορίζεται από τον δυϊσμό, καλό – κακό, άσπρο – μαύρο, ζωή – θάνατος. Οι Strawberry Pills πρεσβεύουν αυτή τη διπλή, αντιφατική φύση. Από τη μία έχουμε το strawberry που σε παραπέμπει σε κάτι γλυκό και άκακο, ενώ, από την άλλη ,το pills σε παραπέμπει σε κάτι εξαρτησιογόνο. Κάτι που έχει ανάγκη να θεραπευτεί.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε ο πρώτος σας ολοκληρωμένος δίσκος, ‘Murder To A Beat’. Συγχαρητήρια! Πώς γεννήθηκε αυτή η ανάγκη να βγάλετε ένα άλμπουμ τώρα; Υπήρξαν δυσκολίες δεδομένου της κατάστασης, με την πανδημία/καραντίνα κτλπ.;
Αντώνης: Ευχαριστούμε πολύ! Κοίτα, δεν ξέρω αν η κυκλοφορία ενός άλμπουμ είναι ακριβώς ανάγκη, ίσως περισσότερο φυσική εξέλιξη για έναν μουσικό. Να δημιουργήσεις ένα καλλιτεχνικό σύνολο για τους φίλους του γκρουπ, το οποίο, θα μπορούν να χαρούν ανά πάσα στιγμή. Η χρονική στιγμή σίγουρα δεν είναι ιδανική, αν σκεφτείς ότι βγαίνει το ντεμπούτο μας και δεν έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε tour. Ωστόσο, μας δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε “outside of the box” και να ανακαλύψουμε δημιουργικούς τρόπους για να προωθήσουμε τη δουλειά μας.
Valisia: Όταν παίζεις μουσική και το αντιμετωπίζεις με σοβαρότητα και όχι απλά για να περνάς τον ελεύθερό χρόνο σου, βασικός στόχος είναι να δημιουργήσεις μία ολοκληρωμένη δουλειά. Η δημιουργία λοιπόν του πρώτου μας δίσκου καθώς και των επόμενων που θα έρθουν είναι ένα λογικό επακόλουθο. Το άλμπουμ ολοκληρώθηκε προτού ξεσπάσει η πανδημία οπότε δεν επηρεάστηκε στη δημιουργική διαδικασία από αυτό. Σίγουρα όμως επηρεάζεται στον τρόπο που θέλουμε να το προωθήσουμε γιατί κυκλοφόρησε εν μέσω της πανδημίας, με βασικό μειονέκτημα ότι δεν μπορούμε να το στηρίξουμε με live.
Διάβασα πως ο δίσκος έχει εμπνευστεί από την Agatha Christie. Είστε φαν του μυστηρίου γενικά;
Valisia: Προσωπικά είμαι τεράστια fan των ιστοριών μυστηρίου. Σου προκαλούν μία ασφαλή έξαψη, μία ασφαλή περιπέτεια. Είναι κατά κάποιο τρόπο όπως τα roller coasters για τα μικρά παιδιά. Σου δίνουν τη δυνατότητα να επισκεφτείς νοερά μυστηριώδη και εξωτικά μέρη, να μελετήσεις τη σκοτεινή πλευρά των ανθρώπων και στο τέλος να ανακαλύψεις τί έχει συμβεί. Στο ‘Murder To A Beat’ θα διακρίνεις τα στοιχεία της απειλής, του κινδύνου και της ζοφερής γοητείας.
Έχετε κάποιο αγαπημένο track από το άλμπουμ, κι αν ναι γιατί;
Valisia: Το αγαπημένο μου track ειναι το “Dreams”. Το βρίσκω χειμαρρώδες, εκρηκτικό, βίαιο. Κάθε φορά που το ερμηνεύω μου δημιουργεί την ίδια ανατριχίλα.
Αντώνης: Δεν μου αρέσει να τα ξεχωρίζω μεταξύ τους. Αν έπρεπε να διαλέξω ένα πάντως, αυτό θα ήταν το “Verbal Suicide”, επειδή μας άνοιξε πολλές πόρτες και μας σύστησε σε πολλούς νέους ακροατές.
Ποιά άλμπουμ θα επιλέγατε ως τις βασικές επιρροές σας;
Valisia: Ultravox -‘Rage in Eden’, Cabaret Voltaire -‘Red Mecca’, Japan -‘Tin Drum’ και πολλά πολλά ακόμα.
Αντώνης: Αγαπώ το ‘Some Great Reward’ των Depeche Mode, το οποίο, τυχαίνει να αποτελείται από οκτώ κομμάτια (στην original εκδοχή του), όπως και το ‘Murder To A Beat’. Από εκεί και πέρα έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στο ‘Agglomérat’ των DEUX, που είναι περισσότερο μια συλλογή των singles του γκρουπ από τα 80’s και λιγότερο άλμπουμ. Το ‘Zeros’ των The Soft Moon είναι επίσης ένα σημείο αναφοράς. Όταν είχε βγει άλλαξε τον τρόπο που έβλεπα τη μουσική. Ωστόσο, όσο παράξενο και αν ακουστεί αυτό, επηρεάζομαι περισσότερο από εξωτερικούς παράγοντες και όχι τόσο από μουσικούς.
Μου άρεσε πολύ και το βίντεο κλιπ για το κομμάτι “The Voyeur”. Πώς προέκυψε η ιδέα;
Valisia: To “The Voyeur” στιχουργικά είναι εμπνευσμένο από τις προκλητικές φωτογραφίες του Guy Bourdin. Καθηλωτικές εικόνες που υπαινίσσουν ότι παρακολουθείς κάτι απαγορευμένο. Αναφέρεται λοιπόν, σε έναν ηδονοβλεψία και είναι αυτό και το κεντρικό θέμα του βίντεο (βλέπε εμάς στη θέση του ηδονοβλεψία, χεχεχ). Η γενικότερη αισθητική μας είναι σκοτεινή και μινιμαλιστική. Στο συγκεκριμένο επιδιώξαμε να δημιουργήσουμε μια κλειστοφοβική, ψυχαναγκαστική, καταδικασμένη ατμόσφαιρα που ζωγραφίζει στο πρόσωπο του θεατή ένα σαρδόνιο χαμόγελο.
Με ποιον καλλιτέχνη/ μπάντα εν ζωή ή μη θα ονειρευόσασταν να κάνετε live;
Valisia: Με τους Yello. Είναι το πιο cool συγκρότημα ever.
Αντώνης: Θα έλεγα κάτι διαφορετικό, αλλά τώρα που το σκέφτομαι ψήνω και εγώ Yello. Έχω και μια ιδιαίτερη αγάπη στη Ζυρίχη, την πόλη τους, οπότε, ίσως να παίζαμε εκεί παρέα.
Πείτε μου μια αγαπημένη μουσική σας ανάμνηση. Η πρώτη που σας έρχεται στο νου.
Valisia: Ήμουν γυμνάσιο και είχα πετύχει τυχαία -και σαφέστατα κρυφά- μια μεταμεσονύχτια μουσική εκπομπή σε τοπικό κανάλι, όπου είχα ακούσει και δει για πρώτη φορά το “Mad World” των Tears for Fears. Πέρα από το γεγονός ότι ηχητικά το αγάπησα κατευθείαν, είχα μείνει άφωνη με τις χορευτικές κινήσεις του Roland Orzabal.
Αντώνης: Μια μέρα, όχι πολύ παλιά, έκανα ποδήλατο και άκουγα στα ακουστικά το “Do You Realize??” των Flaming Lips. Ήταν σχεδόν σούρουπο και είχε την τέλεια θερμοκρασία. Ένιωθα σαν να ήμουν μόνος μου στον κόσμο. Ακόμη σκέφτομαι εκείνη τη βόλτα.
Ποιά είναι τα αγαπημένα σας άλμπουμ για φέτος; Τί ακούτε μέσα στην καραντίνα;
Valisia: Aκούω ξανά και πιο ενδελεχώς τη δισκογραφία των Yellow Magic Orchestra καθώς και τις solo δουλειές των Ryuichi Sakamoto και Haruomi Hosono. Είναι μοναδικοί στο πως συνδυάζουν την ηλεκτρονική μουσική με την ιαπωνική παραδοσιακή μουσική με ήχους από παιχνίδια arcade, disco στοιχεία και πολλά άλλα.
Αντώνης: Από νέες κυκλοφορίες γούσταρα πολύ τα καινούρια από Fontaines D.C., Flaming Lips και ό,τι κυκλοφόρησαν οι Viagra Boys -οι οποίοι, δεν έβγαλαν άλμπουμ, αλλά E.P.
Ποιό είναι ένα κομμάτι που εύχεστε να είχατε γράψει/ τραγουδήσει εσείς;
Valisia: To “Theme for Great Cities” των Simple Minds. Eξαιρετικά σπάνια μου αρέσουν instrumental κομμάτια αλλά το συγκεκριμένο απλά με στοιχειώνει.
Η indie σκηνή στην Ελλάδα έχει ανέβει αρκετά τα τελευταία χρόνια και εσείς έχετε γενικά ένα πολύ καλό κοινό. Σκέφτεστε να μείνετε Ελλάδα ή αν σας δοθεί η ευκαιρία θα πάτε εξωτερικό;
Αντώνης: Αν σκεφτείς ότι οι μεγαλύτερες, εξωστρεφείς μπάντες της χώρας, από τους Rotting Christ και τους Septic Flesh, μέχρι τους Selofan και τους Planet of Zeus, συνεχίζουν να μένουν εδώ, δεν βλέπω τον λόγο να φύγουμε στο εξωτερικό. Ήδη ένα μέρος του κοινού μας προέρχεται από το εξωτερικό και με τη βοήθεια του internet κανονίζουμε τα πάντα από απόσταση. Θέλω να πω ότι ο κόσμος μας γουστάρει γι’αυτό που είμαστε, δύο καλλιτέχνες που γράφουν για τα βιώματά τους στην Αθήνα, έχουμε το δικό μας σύμπαν, έχει αντίκτυπο στη μουσική μας και μας βοηθάει να ξεχωρίσουμε. Αν φεύγαμε θα ήταν για καλύτερες συνθήκες ζωής.
Ιδανικά, ποιά είναι τα σχέδια των Strawberry Pills για τα επόμενα χρόνια, μόλις η κατάσταση γίνει και πάλι νορμάλ;
Valisia: Να συνεχίσουμε να αφηγούμαστε με το δικό μας τρόπο όσες περισσότερες ιστορίες γίνεται και κυρίως live. Για εμάς τα live είναι πραγματικά ένα σύγχρονο μυστήριο που μας επιτρέπει να ξεχυθούμε στη σκηνή με μανία.
Αντώνης: Tour, studio, tour, studio, tour, studio και μετά πάλι από την αρχή (χεχε).
Πώς την παλεύετε με το lockdown γενικά;
Αντώνης: Γράφουμε ήδη νέο υλικό και ετοιμάζουμε τα επόμενά μας project. Έπιασα πάλι το βιβλίο που ετοιμάζω -είχα να γράψω από το καλοκαίρι- και παράλληλα διαβάζω, συνεχίζω το podcast μου και παίζω video games.
Valisia: Με δημιουργικότητα, τόσο με τους Strawberry Pills όσο και με το 2WO+1NE=2 (το fashion brand που έχω με την αδελφική μου φίλη Στέλλα Παναγοπούλου). Νέες μουσικές, νέα σχέδια, νέες ιδέες. Η ανάγκη να δημιουργώ ταυτίζεται με την ύπαρξη μου. Είναι ο μοναδικός τρόπος να απολαμβάνω τη ζωή ακόμα και εσώκλειστη.