Τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς που ακούσαμε φέτος στο repeat!
Αφιερώνουμε το μήνα Δεκέμβριο στα καλύτερα της χρονιάς και της δεκαετίας 2010ς.
Άλλη μια χρονιά έρχεται στο τέλος της και μαζί κλείνει μια σημαντική δεκαετία. Αλλά ας μην το σκεφτόμαστε αυτό ακόμα. Το 2019 είχε την αίσθηση μιας ολόκληρης δεκαετίας από μόνο του. Αν κάτσεις να σκεφτείς πόσα πράγματα έγιναν φέτος στον κόσμο, στην Ελλάδα, θα σου έρθει ένα μίνι-εγκεφαλικό επεισόδιο. Άστο, σοκ!
Στην μουσική ωστόσο έγιναν πολλά και ωραία πράγματα (και μερικά όχι τόσο καλά αλλά γουατέβερ) και θα επικεντρωθούμε σε αυτά. Τόσο στη mainstream όσο και στην ανεξάρτητη δισκογραφία γίνονται πραγματάκια. H rock και η hip-hop έχουν φυσικά τη θέση τους στον ήλιο. Αλλά και στην pop μουσική, που εγώ σνόμπαρα επιδεικτικά, παρατηρώ αρκετές αξιόλογες δουλειές που ίσως αξίζουν τελικά το hype.
Παρακάτω λοιπόν, τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς 2019.
‘Social Cues‘- Cage The Elephant
Αν και οι παρούσες επιλογές δεν βρίσκονται σε συγκεκριμένη σειρά προτίμησης, θα ξεκινήσω με το πρώτο και κορυφαίο μου άλμπουμ του 2019, το ‘Social Cues’. Αγαπώ Cage The Elephant από εποχές “Ain’t No Rest For The Wicked και μου είναι πάντα αρκετά δύσκολο να διαλέξω μόνο έναν αγαπημένο μου δίσκο τους. Το φετινό τους ‘Social Cues’ ξεκάθαρα είναι το πιο πολυπαιγμένο μου στο Spotify. Είναι σπάνιο να βρω άλμπουμ που να μου αρέσει ολόκληρο. Το συγκεκριμένο το βρίσκω από αρχής μέχρι τέλους άψογο. Από την συνεργασία τους με τον Beck στο “Night Running” μέχρι το ατμοσφαιρικά μελαγχολικό “Tokyo Smoke” και το post-punk “House of Glass” όλο το άλμπουμ για μένα είναι μια αριστουργηματική εξέλιξη μιας ήδη εξαιρετικής μπάντας.
‘When We Fall Asleep, Where Do We Go?’- Billie Eilish
Ένα ντεμπούτο άλμπουμ από μια 17 χρονη Billie Eilish που ανταποκρίνεται επάξια στο hype. Με φανταστικά φωνητικά, σκοτεινά trap beats και lyrics που προδίδουν μια βαθύτερη μελαγχολία η Billie Eilish μας δίνει ένα άλμπουμ γεμάτο με αναμενόμενα hit όπως το “Bad Guy” και “Bury a Friend”. Αλλά είναι τα πιο μελωδικά και deep κομμάτια όπως το “Listen Before I go” που αποτελούν για μένα standout και εκεί που το ταλέντο της φαίνεται πραγματικά.
‘Thank U Next’– Ariana Grande
Έμαθα στα γεράματα να εκτιμώ την feel good μουσική. Pop κομμάτια που σε κάνουν να νιώθεις όμορφα. Δεν υπάρχει κάτι κακό με αυτό. Το ‘Thank U Next’ της Ariana Grande είναι παραπάνω απ’ αυτό. Σε μια εποχή που οι σχέσεις έχουν γίνει απείρως δύσκολες (όπως αποδεικνύει και το γκρουπάκι στο facebook Thank You, Next) το ομώνυμο κομμάτι αποδεικνύει ότι μπορείς να γράψεις ένα break-up song χωρίς να γίνεις μικροπρεπής. Μέσα στην φυσική mainstream-ιλα του έχει βάθος. Ένα συναισθηματικό βάθος το οποίο δεν ήσουν σίγουρος ότι ήταν ικανό να έχει. Σε άλλα νέα, το αυτο-επεξηγηματικό “Break Up With Your Girlfriend, I’m Bored” αποτελεί το official anthem της ζωής μου.
‘Everything Not Saved Will Be Lost Part 1-2’- Foals
Οι Foals υπογράφουν φέτος όχι ένα, αλλά δύο άλμπουμ της χρονιάς, κομμάτι της ίδιας ιστορίας. Μια δισκάρα, χωρίς υπερβολή, σε δύο μέρη, το ‘Everything Not Saved Will Be Lost‘ παίρνει το global anxiety που χαρακτηρίζει την εποχή και του δίνει ήχο. Άλλοτε στο down-tempo “Sunday” του Part 1 και άλλοτε στα πιο φανερά-ροκ “The Runner” και “Black Bull” του Part 2, υπάρχει μια ηλεκτρονική τσαχπινιά και η επιρροή της minimal techno για να δώσει μια επιπλέον δισημία στα κομμάτια τους. Οι Foals με το φετινό διπλό δίσκο είναι ανάμεσα στους θριαμβευτές του 2019.
‘Free’- Iggy Pop
Ο Iggy Pop είναι ‘λεύτερος’ από τις συμβάσεις της μουσικής και τις ταμπέλες και μας φέρνει ένα άλμπουμ της χρονιάς αλλιώτικο από οτιδήποτε έχει κάνει στο παρελθόν. Το ‘Free’ βρίσκει τον νονό της punk πιο στοχαστικό, πιο λυρικό και πιο avant-garde από ποτέ. Φυσικά ο Iggy Pop είναι ακόμα punk. Αλλά είναι το συναίσθημα απελευθέρωσης που επιτρέπει στο άλμπουμ μια πιο εσωτεριστική οπτική και μια βαθειά ποιητικότητα στην οποία ίσως δεν τον είχαμε συνηθίσει.
‘Igor’- Tyler The Creator
Ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς που επιτάσσει την απόλυτη προσοχή σου. Το ‘Igor’ αποτελεί το δισκογραφικό αριστούργημα του Tyler The Creator, που ήρθε από το πουθενά. Συναρπαστική παραγωγή, αργά και πιο soulful beats και ένας Tyler The Creator πιο εξελιγμένος να μας δείχνει την ευάλωτη πλευρά του. Ο δίσκος είναι αδιαμφισβήτητα η καλύτερη μέχρι στιγμής δουλειά του.
‘Norman Fucking Rockwell!’- Lana Del Rey
Από τότε που έγινε το τεράστιο μπαμ της Lana Del Rey με το ‘Born To Die’ περίμενα την συνέχεια με ένα εξίσου καλό άλμπουμ. Για καιρό μου φαινόταν πως ίσως η Lana ήταν μια μόδα όπως τα χαμηλόμεσα τζιν και τις λουλουδένιες στέκες που απλά θυμόμαστε σαν μια μακρινή ανάμνηση. Ωστόσο το ‘Norman Fucking Rockwell!’ την βάζει ξανά στο ακουστικό πεδίο ως κάτι για το οποίο μπορούμε ειλικρινώς να χαρούμε.
‘Anima’- Thom Yorke
Είναι γενικά ωραίο όταν η μουσική που σε κάνει να θες να κόψεις τις φλέβες σου αφήνει και κάτι παραπάνω. Ο Thom Yorke με συνήθη ναρκοληπτική και μελαγχολική διάθεση κυκλοφόρησε φέτος τον τρίτο και καλύτερο σόλο δίσκο του. Και ναι, είναι downer. Αλλά είναι και πανέμορφο. Φουτουριστικό, εσωτεριστικό, το ‘Anima’ αναζητά την έννοια του υποσυνείδητου, της ζωτικής δύναμης, και την αγάπη σε έναν κόσμο σκληρό και αφιλόξενο. Επιπλέον, η 15λεπτη ταινία που συνοδεύει το άλμπουμ υπάρχει στο Netflix και αξίζει να τη δεις.
‘This Land’- Gary Clark Jr.
Είμαστε συνηθισμένοι να περιμένουμε σπουδαία πράγματα όταν μιλάμε για τον Gary Clark Jr και το τρίτο του άλμπουμ ‘This Land’ δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Αν και όχι το αγαπημένο μου της καριέρας του είναι αναμφίβολα ένας statement-making δίσκος. Δικαιωματικά το ‘This Land’ μπαίνει στη λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Ένα ιδιοφυές fusion blues, rock, soul με hip-hop στοιχεία χαρακτηρίζει τη μουσική του. Και ο Gary Clark Jr αποδεικνύει για άλλη μια φορά γιατί είναι ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών και ένας από τους καλύτερους καλλιτέχνες που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια.
‘Ghosteen’- Nick Cave
Δεν νομίζω ότι περίμενε κανείς να μιλήσουμε για άλμπουμ της χρονιάς και να μη συμπεριλάβουμε το νέο άλμπουμ του Nick Cave and The Bad Seeds. To ‘Ghosteen’ είναι κατά βάση ένα ambient και ηλεκτρονικό άλμπουμ. Αλλά είναι και ένα ζεστό, αιθέριο άλμπουμ με μερικά από τα ωραιότερα κομμάτια που έχει γράψει ποτέ ο Cave. Τα βαριά φωνητικά του Cave βγάζουν πόνο και θλίψη. Το ‘Ghosteen’ ωστόσο όταν το ακούς φαντάζει σχεδόν καθαρτικό. Δεν είναι ένα εγγενώς χαρούμενο άλμπουμ αλλά τελικά είναι ελπιδοφόρο.