Ο Αυστραλός C.W Stoneking βρέθηκε ζωντανά στην Αθήνα για δύο live στο Tiki Bar.
-“Ξέρεις πως βρίσκεσαι σε λάθος εποχή, έτσι;” Όχι η πιο πρωτότυπη παρατήρηση από μέρους μου αλλά η πρώτη που μου ήρθε στο νου.
-“Ναι, το ακούω συχνά αυτό”, μου απαντάει χαμογελώντας ο Stoneking καθώς περνάμε ο ένας τον άλλον στην είσοδο ύστερα από το live του.
Όχι μόνο σε λάθος εποχή αλλά και σε λάθος σώμα, γεννημένος στη λάθος ήπειρο. Λέω λάθος αλλά ίσως κι αυτή, ειρωνικά, να είναι η λάθος λέξη. Ίσως ο C.W Stoneking να βρίσκεται ακριβώς εκεί που πρέπει, όπως πρέπει. Για να υπερβαίνει τις ετικέτες και τα κουτάκια. Για να χαρίζει μουσική που φαντάζει νοσταλγική μεν αλλά ταυτόχρονα καίρια.
C.W Stoneking
Θα τον χαρακτήριζες μάλλον ως blues μουσικό. Ωστόσο ο όρος είναι απατηλός. Εκ πρώτης ακρόασης θα έλεγες πως πρόκειται για κάποιον Αφροαμερικάνο blues-α από την προπολεμική δεκαετία του ’20 στον Αμερικάνικο Νότο. Το στοιχείο του απροσδόκητου δεν έγγυται μόνο στο γεγονός ότι πρόκειται για έναν πανύψηλο λευκό που γεννήθηκε στην Αυστραλία. Ούτε στο γεγονός πως ακόμα κι όταν μιλάει η καταγωγή του είναι αμφίβολη. Όλα αυτά ισχύουν. Η μουσική του όμως είναι η ίδια ευχάριστα απρόσμενη. Η blues είναι πανταχού παρούσα αλλά ακούς τις ξεκάθαρες νότες Νέα Ορλεάνικης jazz, το ρυθμό του hokum, της country και του calypso. Και ακόμα, στοιχεία από jump jive, gospel και πρώιμης rock and roll. Εδώ βρίσκεται το πραγματικό του ταλέντο ως καλλιτέχνης, στο ότι καταφέρνει να ενώσει όλα αυτά τα στοιχεία χωρίς να ακούγεται σαν ένα αποσυντονισμένο χάος.
O C.W Stoneking καταφέρνει να βρει το συνδετικό ιστό που ενώνει όλα αυτά τα είδη και τα πλέκει με μαεστρία μεταξύ τους.
Τα γνωστά του άλμπουμ είναι τα τρια τελευταία του. Το ‘King Hokum’, 2005, γεμάτο banjos και ακουστικές κιθάρες. Ύστερα το ‘Jungle Blues’ το 2008 από το οποίο και το κομμάτι “The Love me or Die” που αναμφίβολα είναι και το πιο δημοφιλές του. Με τον πιο πρόσφατο δίσκο ‘Gon’ Boogaloo’ το 2014 όμως στρέφεται περισσότερο προς τον ηλεκτρικό ήχο της Fender Jazzmaster του. Ο C.W Stoneking πειραματίζεται ωστόσο από το 1998 καλλιεργώντας το άλλο μεγάλο του όπλο, το storytelling. Κάθε κομμάτι είναι μια μικρή φανταστική ιστορία που υφαίνει και έπειτα ξετυλλίγει με τρόπο λυρικό, άλλοτε χιουμοριστικό, άλλοτε μελαγχολικό. Ιστορίες με ζώα που μιλάνε, τελετές hoodoo και μάγισσες και ποικίλοι χαρακτήρες σε διάφορα φαντασμαγορικά σενάρια.
Και κάπου πάνω στη σκηνή, μεταμορφώνεται κι ο ίδιος σε έναν από τους φανταστικούς του χαρακτήρες. Ονειροπολεί και σεργιανίζει αναμέσα στα αχανή τοπία της Αυστραλίας, στη ζωηρή ζούγκλα του Παραδείσου και στα ξεχασμένα μπαρ του Νότου. Εξετάζει και αναρωτιέται για την πολύπλοκη φύση της αισθητικής και την αισθητική της ίδιας της φύσης.
Μια βραδιά με τον C.W Stoneking στο Tiki
Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να κλείνει τα μάτια και να αφουγκράζεται. Αποσαφηνίζοντας τα πολλαπλά επίπεδα της φωνής του Stoneking και τα σημεία που εκείνη εισχωρούσε. Θα μπορούσες εύκολα να φανταστείς τον εαυτό σου στο σπίτι να ακούει το δίσκο στο πικάπ, κάποιας χαμένης ηχογράφησης από το 1920. Από την άλλη το ίδιο εύκολα θα μπορούσες να βρίσκεσαι παρών, το 1920, κατά την ηχογράφηση. Ο C.W Stoneking είναι μια μηχανή του χρόνου για μια εποχή που η μουσική ήταν τόσο σύνθετη αλλά παράλληλα και τόσο straight-forward. Εντωμεταξύ νιώθω παράξενα να μιλάω γι αυτόν σε πλαίσια αναχρονιστικά. Νιώθω ότι δεν του δίνω τα εύσημα που του πρέπουν.
Γιατί βρίσκεσαι στο Tiki, ένα μπαρ με hawaiian vibes, στη σκιά της Ακρόπολης. Ομολογώ πως αρχικά το βρήκα αρκετά curious. Με μόνο μια κιθάρα (μια πανέμορφη Epiphone του 1937), κάνεις κάτι που δεν μπορούν πολλοί να ισχυριστούν ότι έχουν καταφέρει. Δίνεις φωνή και φέρνεις την παράδοση της blues στον 21ου αιώνα.
O C.W Stoneking είναι μια αινιγματική περσόνα. Δεν ξέρεις ποτέ τί να περιμένεις απ’ αυτόν. Ωστόσο το αποτέλεσμα δεν δύναται να απογοητεύσει. Με υπερβατικό παίξιμο και χαρακτηριστική, μυστήρια φωνή και αξάν, το οποίο σε άλλον θα φαντάζε ασέβεια, στον ίδιο αποδεικνύει απλώς το πόσο βυθισμένος είναι σε αυτόν τον κόσμο. Το αναμφίβολο συμπέρασμα είναι πως κάθε φορά που τον ακούς, σε κάθε κομμάτι, σε κάθε νότα και σε κάθε συλλαβή που βγαίνει από μέσα του ανακαλύπτεις κάτι καινούριο, διαφορετικό και συναρπαστικό.