Save Our Stages: Ποιο είναι το μέλλον των συναυλιών;

Ορισμένοι καλλιτέχνες προσπαθούν να σώσουν τις μουσικές σκηνές με το Save Our Stages Fest ενώ άλλοι δοκιμάζουν εφευρετικούς τρόπους για να παίξουν live μουσική.

Ποιό είναι όμως τελικά το μέλλον των συναυλιών;

Είναι κάπως συγκινητικό να βλέπεις τους Foo Fighters να παίζουν σε ένα εντελώς άδειο Troubadour στο Λος Άντζελες. Το εμβληματικό stage του άλλοτε γεμάτου Troubadour έχει φιλοξενήσει μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής. Τώρα, επί κορωνοιού, απειλείται με οριστικό κλείσιμο όπως και χιλιάδες άλλες ανεξάρτητες μουσικές σκηνές. Το τριήμερο Save Our Stages Festival στήθηκε ως μια προσπάθεια να σωθούν venues όπως το αγαπημένο Troubadour. Στο φεστιβάλ, που πραγματοποιήθηκε το περασμένο σαββατοκύριακο, συμμετείχαν διάσημοι καλλιτέχνες, σε διαφορετικά iconic stages σε όλη την Αμερική. Η Miley Cyrus από το Whisky A Go-Go, οι The Roots από το Apollo Theatre της Νέας Υόρκης, οι Portugal The Man από το Crystal Ballroom.

Σε μια εποχή παγκόσμιας ανησυχίας και αβεβαιότητας το κλείσιμο των μουσικών σκηνών δεν αφορά μόνο τη διάσωση του πρότερου τρόπου ζωής μας. Δεν είναι τα live που χάσαμε, δεν είναι οι καλλιτέχνες που χάνουν το δεύτερο σπίτι τους. Δεν είναι καν η οικονομία της μουσικής βιομηχανίας. Όταν κλείνουν μουσικές σκηνές, θέατρα, κινηματογράφοι, κλείνει ένα κομμάτι του πολιτισμού. Κι εκεί είναι που σκέφτεσαι, στην Ελλάδα τί; Εκεί που καλλιτέχνες πεινάνε, που δεν υπάρχει κρατική μέριμνα για τη διαφύλαξη των πολιτιστικών κέντρων της χώρας ποιό φεστιβάλ θα μας σώσει;

Το Save Our Stages στην Αμερική είναι μια όμορφη ιδέα.

Εκεί που το κράτος δεν ασχολείται, οι καλλιτέχνες κινητοποιούνται από μόνοι τους. Είναι όμως αρκετό για να αλλάξει το αβεβαίο μέλλον των συναυλιών; Όταν βλέπεις καλλιτέχνες πάνω στη σκηνή, σε άδειους, σκοτεινούς χώρους βλέπεις να καθρεφτίζεται η θλιβερή πραγματικότητα της εποχής μας.

Από την άλλη πλευρά του Save Our Stages έχουμε τις social distancing συναυλίες. Πρόσφατα οι Flaming Lips έκαναν ένα πείραμα και απ’ ότι όλα έδειξαν πέτυχε. Η μπάντα από τα 80ς έδωσε συναυλία στο Criterion, στην Οκλαχόμα, όπου τόσο εκείνη όσο και το κοινό βρισκόταν μέσα σε πλαστικές φούσκες. Υποθέτω πως ήταν ένα δοκιμαστικό του τύπου “πώς μπορείς να κρατήσεις 200 άτομα σε υποχρεωτική, ασφαλή απόσταση;”. Η απάντηση τελικά ήταν ότι θα ζήσουμε κυριολεκτικά μέσα σε φούσκα. Ωστόσο οι φανς των Flaming Lips χόρευαν, τραγουδούσαν, όπως ακριβώς θα έκαναν και υπό κανονικές συνθήκες. Επίσης το συγκρότημα, που έχει ξαναχρησιμοποιήσει στο παρελθόν τις πλαστικές σφαίρες, έδωσε ένα φοβερό live γεμάτο ενέργεια.

Εδώ όμως θα αναρωτηθώ πόσο εφικτό θα ήταν αυτό το σενάριο; Είναι ρεαλιστικό να μιλάμε για συναυλίες 200 ατόμων μέσα σε φούσκες ή είναι οι μουσικές σκηνές καταδικασμένες στο να μείνουν άδειες;

Τις προάλλες, στο σοού του Jimmy Kimmel ο Woodkid παρουσίασε ζωντανά το νέο του κομμάτι. Πάνω σε ένα άδειο stage περιτριγυρισμένος από μια ορχήστρα τραγούδησε ένα στοιχειωτικό “Horizons Into Battlegrounds”. Ήταν πανέμορφο. Ωστόσο δεν υπήρχε κοινό να τον χειροκροτήσει.

Η δυνατότητα για live, ειδικά με τη χρήση της τεχνολογίας, υπάρχει, όπως απέδειξαν τα αμέτρητα διαδικτυακά virtual festival και συναυλίες που πραγματοποιήθηκαν μέσα στην καραντίνα. Και πιθανά να αποτελούν μια πρόσκαιρη λύση. Ωστόσο δεν θεωρώ ότι είναι η λύση για το μέλλον των συναυλιών. Δεν πιστεύω πως το μέλλον είναι virtual. Ούτε τάσσομαι υπέρ του σεναρίου ότι όλα πλέον θα γίνονται εξ αποστάσεως. Όσο υπάρχει ο ανθρώπινος παράγοντας πάντα θα υπάρχει η ανάγκη για επαφή και επικοινωνία. Το να βρεθείς δίπλα με έναν άγνωστο και να χορέψεις και να φωνάξεις και να χειροκροτήσεις τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη.

Η ελπίδα είναι πως όταν τελειώσει όλο αυτό θα μπορούμε να επιστρέψουμε στη ζωή όπως την ξέραμε. Και θα ήταν ωραίο αν είχαμε σε κάτι να επιστρέψουμε. Διότι όταν ο κόσμος χάνει τη δουλειά του και συχνά το μοναδικό του εισόδημα, όταν οι πόρτες κλείνουν μόνιμα για μουσικές σκηνές και σινεμά, πρέπει να αναρωτηθείς. Πως μπορείς να επιστρέψεις στο “όπως πριν” αν αυτά που δημιουργούσαν το “όπως πριν” δεν υπάρχουν πια; Σόρρυ αλλά η πραγματικότητα είναι πως ο Dave Grohl δεν είχε την αναγκή μας. Είναι εκατομμυριούχος και μπορεί να ζήσει άνετα δίνωντας και τσάμπα συναυλίες online από το σαλόνι του. Κινητοποιείται για να σώσει το Troubadour χάρη των αναμνήσεων, ενός νοσταλγικού ρομαντισμού.

Όμως ταυτόχρονα αν το Save Our Stages και η κάθε αντίστοιχη κινητοποιήση πετύχει το στόχο της ίσως έτσι μπορέσουμε να διαφυλάξουμε το μέλλον των συναυλίων και το μέλλον της μουσικής όπως την αγαπάμε. Και αυτό είναι τελικά το ζητούμενο.