Esterina & The Healing Experience.
Η Esterina συμπληρώνει μια πενταμελή μπάντα και επιστρέφει ύστερα από μια παύση 3 χρόνων με νέο μουσικό project ‘Superhuman’ και το κομμάτι “Feather” .
Η Esterina με έχει καλέσει σπίτι της για να κάνουμε μια συνέντευξη. Μου ανοίγει την πόρτα φορώντας φόρμες. “Δεν είμαι μια σουπερ-σταρ;” μου λέει γελώντας και σφίγγοντάς με στην αγκαλιά της. Νιώθει άσχημα που δεν είναι ντυμένη και θεωρεί ότι το σπίτι είναι αμάζευτο. Εμένα όμως δεν μου δίνει αυτή την εντύπωση. Απέναντι μου έχω ένα κορίτσι υπερ-ταλαντούχο, μοναδικά άνετο και cool. Η Esterina έχει μια αποστροφή προς οτιδήποτε fake και την χαρακτηρίζει ένα τρομακτικό realness. Αμά δεν σε πάει θα το καταλάβεις. Αν όμως σε πάει ειναι το πιο ζεστό και αληθινό άτομο που υπάρχει.
Ύστερα από τρια χρόνια αυτοανακάλυψης και δημιουργίας βρίσκει τον εαυτό της στο ρόλο του συνθέτη, να φτιάχνει μουσική έτσι όπως γουστάρει. Ένα βροχερό απόγευμα Κυριακής κάναμε μια όμορφη και μεγάλη κουβέντα για όλα τα πράγματα που έχουν αλλάξει στη ζωή της, τα πράγματα που την εμπνέουν και όσα τη χαλάνε, και το νέο της μουσικό project.
Θυμάμαι, πριν χρόνια που δουλεύαμε για ένα διάστημα μαζί με την Esterina.
Είχα ακούσει ότι τραγουδάς αλλά δεν σε είχα ακούσει ποτέ. Κάποια στιγμή ακούω λοιπόν ένα απίστευτο κομμάτι στο ραδιόφωνο και λέει Esterina, και λέω “κάτσε ρε συ, την ξέρω!”. Ένιωσα μια παράξενη υπερηφάνεια εκείνη τη στιγμή.
-Ποπο, φαντάζεσαι το κομμάτι να ήταν μάπα; Τύπου, “ίου, αυτή την ξέρω, φρίκη”. Μου απαντάει γελώντας η Esterina.
Πώς ένιωσες όταν άκουσες εσύ για πρώτη φορά τον εαυτό σου στο ραδιόφωνο; Σκέφτηκες ότι έχεις “πετύχει”;
-Ούτε καν! Για να νιώσω ότι κάτι είναι αξιοσημέιωτο, πρέπει να είναι πραγματικά αξιοσημείωτο. Σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης θεωρώ πως είμαι “work in progress”. Μονίμως θέλω να κάνω και κάτι ακόμα, να αλλάξω κάτι. Όταν άκουσα τον εαυτό μου στο ραδιόφωνο χαιρόμουν περισσότερο με τους ανθρώπους γύρω μου, όπως εσύ, που ένιωσαν περηφάνεια. Δικοί μου άνθρωποι που με έπαιρναν τηλέφωνο ή μου έστελναν βιντεάκια να μου πουν ότι με άκουσαν στο ράδιο. Γι αυτούς ήταν κάτι τεράστιο.
Εγώ από τις στιγμές που ένιωσα αξιοσημείωτη τη φάση, ήταν όταν με πλησιάσε η Kafka και μου ζήτησε να παιχτεί το “Love Is Good” στα σποτ του Εν Λευκώ για περίπου ένα χρόνο. Ήταν πάρα πολύ τιμητικό.
Υπήρξε κάποια στιγμή που θυμάσαι τον εαυτό σου να λέει “Το βρήκα. Αυτό θέλω να κάνω”;
-Βέβαια! Τη σκηνή μου την έχει αναπαράγει η μάνα μου. Το θυμάμαι κι εγώ το σκηνικό, αλλά με τα λόγια της μάνας μου έγινε το εξής. Παίζαμε με τον αδελφό μου με τα Playmobil στο σαλόνι. Ακούγεται πολύ μελό αυτό που θα σου πω. Δεν ξέρω αν πρόλαβες το MTV όταν ακόμα ήταν μουσικό κανάλι. Εγώ είχα μεγάλη εμμονή. Παίζει λοιπόν το “Dirty Diana” του Michael Jackson. Το βιντεοκλίπ αν θυμάσαι είναι live και ο Jackson σκίζει τα πουκάμισα και τσιρίζει ο κόσμος από κάτω και είναι όλοι εν εξάλλω. Και απλά της δείχνω την οθόνη, τύπου ότι μάλλον εγώ αυτό θα γίνω.
Ντάξει έδειξα κι εγώ ότι καλύτερο έχει περάσει από τον πλανήτη μουσικά ξέρω γω. Αλλά αυτό το feeling που μου έδωσε η μουσική του, μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα πως κι εγώ αυτό θέλω να κάνω.
Θέλω να κάνω μουσική η οποία θα σε αναπτερώνει. Που θα σε κάνει να νιώσεις empowered.
Νομίζω το “Love is Good” και γενικά ο δίσκος, το ‘This Is A Happy Story’, το έχει αυτό.
Αντίστοιχα, υπήρξε ποτέ στιγμή που να πεις “τα παρατάω”;
-Εκατό φορές τη μέρα. Αν σκεφτείς τις συνθήκες κάτω από τις οποίες το κάνουμε, όσοι το κάνουμε. Γυρνάω σπίτι από τη δουλειά, κάθομαι στον καναπέ και λέω “οκ, έβγαλες ένα κομμάτι, έκανες ένα βιντεοκλίπ, ετοιμάζεσαι για live, παίζει να μην έρθει κανείς, παίζει να έρθουν και όλοι”. Γιατί το κάνω; Δεν είμαι σίγουρη να σου πω. Θα σου πω ψέματα αν σου πω ότι δεν το κάνω για να με ακούσει περισσότερος κόσμος. Ότι το κάνω για την ψυχή μου. Είναι και τα δύο. Θέλω να νιώσω καλά και να κάνω και τους άλλους να νιώσουν το ίδιο καλά. Ωστόσο, πρακτικά είναι πάρα πολύ δύσκολο, θέλει πολύ χρόνο και χρήμα. Κι εκεί μπαίνει αυτό που λέω, μήπως να το άφηνα, να συνέχιζα τη ζωή μου πιο συμβατικά; Δεν μ’ αρέσει ούτε αυτό. Αποφάσισα ότι θέλω να κάνω μουσική και δεν σταματάει να με ευχαριστεί παρόλο που μπαίνω σε τέτοιες σκέψεις.
Το ότι μπορεί να σκέφτεσαι αρνητικά για κάτι που αγαπάς δεν πάει να πει πως ξαφνικά χάνεται η σημασία του.
Τί σε φοβίζει περισσότερο σε όλο αυτό;
-Είναι τόσο απρόβλεπτη η ζωή που ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται και που μπορείς να το φτάσεις. Με φοβίζει το ότι ποντάρω πάνω σε κάτι τεράστιο και δεν ξέρω που θα με βγάλει. Δεν έχεις τη βεβαιότητα ότι θα πετύχει. Αν ήμουν Ariana Grande ίσως να ήμουν πιο σίγουρη.
Θα ήθελες να ήσουν; Να βρισκόσουν σε αυτό το επίπεδο αναγνωρισιμότητας;
-Θέλω να γίνω διάσημη. Το απέρριπτα πιο μικρή γιατί το έπαιζα πιο αλτρουίστρια. Δυστυχώς ή ευτυχώς η μουσική πάει χέρι-χέρι με την αναγνώριση. Ασχολούμαι με πολλά πράγματα βιοποριστικά αλλά το μυαλό μου είναι πάντα στη μουσική. Βλέπω αυτούς τους καλλιτέχνες που κάνουν τα πράγματα ακριβώς όπως τα οραματίζονται. Τα videoclip, τα live. Είναι όλα έτσι όπως πρέπει να είναι. Αυτό ζηλεύω. Την άνεση σε πρακτικό επίπεδο. Στο θέμα της αναγνωρισιμότητας θα πω και ναι και όχι. Για λόγους ματαιοδοξίας, που όλοι έχουμε νομίζω ένα μικρό κομμάτι, σίγουρα θέλω να παίξω σε μεγάλα γήπεδα με ανθρώπους να με αποθεώνουν. Αυτό είδα στην τηλεόραση. Απλώς βλεπω και πως έχουν καταλήξει όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες και επειδή τους περισσότερους αγαπημένους μου τους έχω χάσει και έχουν φύγει μόνοι και πολλοί απογοητευμένοι. Δεν ξέρω κατά πόσο το θέλω αυτό.
Ποιά ήταν τα πρώτα σου βήματα στο χώρο;
-Στα 18 μου έκανα την πρώτη μου συνεργασία με τη Σκοτεινή Πλευρά, το ντουέτο του Εισβολέα με το Γελωτοποιό. Είχαν φύγει τότε από τους Γνωστούς Άγνωστους και θα έβγαζαν προσωπικό δίσκο και έψαχναν γυναικεία φωνητικά. Τότε ήμουν πολύ φίλη με το Γέλω κι αν και δεν με είχε ακούσει ποτέ να τραγουδάω, γράφουμε το κομμάτι “Εμπιστοσύνη”. Έπειτα έκανα κάποιες συμμετοχές σε τέσσερα κομμάτια στον προσωπικό δίσκο του Γέλου. Αργότερα ο αδελφός του, ο DJ Bedman έγινε ουσιαστικά ο παραγωγός του “Love is Good”. Η μουσική του ‘This Is A Happy Story’ είναι ως επί το πλείστον DJ Bedman.
Στο ενδιάμεσο γράφω και μερικά ελληνικά κομμάτια με hip-hop παραγωγή. Φεύγω σεζόν στην Κρήτη και καταλήγω να τραγουδάω για δύο χρόνια σε μια μουσική σκηνή. Όμως με κούρασε γιατί εγώ στο σπίτι άκουγα Bill Withers, Ray Charles, καμμία σχέση με αυτά που τραγουδούσα. Γυρίζω στην Αθήνα και συνεχίζω να δουλεύω σε κουτούκια και την ίδια στιγμή γράφω το ‘This Is A Happy Story’, όσο παράξενο κι αν ακούγεται. Κι ενώ έχουν κυκλοφορήσει κάποια κομμάτια του ‘This Is A Happy Story’, μιλάω με τον RSN και γράφουμε το ‘We Got Music’. Βγάλαμε πρώτα το “Missing You”, μετά το “Falling Down” και το “We Got Music”. Ύστερα χωρίζουν οι δρόμοι μας. Με τη μπάντα κυκλοφορώ και επίσημα το “Love is Good” το οποίο μπαίνει και στο Jumping Fish, βγαίνει δεύτερο κτλπ. Συνεχίζει όλο αυτό για δύο χρόνια μέχρι που είπα να κάνω μια παύση.
Σε αυτό που κάνεις τώρα η σύνθεση είναι ολοκληρωτικά δική σου. Τι άλλες διαφορές θα εντοπίσει κανείς σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο;
-Με κεφαλαία γράμματα, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ SOUL. Έχει soul στοιχεία σίγουρα αλλά πλέον έχει μπει ο ηλεκτρονικός ήχος μέσα. Πέρα απ’ αυτό έχει τεράστιες διαφορές η φωνή μου πια. Έχει αλλάξει τελείως η τοποθέτηση της φωνής μου και η διάθεση με την οποία θέλω να τραγουδάω. Πλέον δεν έχω καμμία διάθεση να στριγγλίζω όπως το έκανα. Ήταν πολύ πιο δυναμικό και νευρικό το live μου και η ερμηνεία μου. Είναι αστείο που το πρώτο single λέγεται “Feather”. Νιώθω πως και η φωνή μου είναι ένα φτερό στον άνεμο. Δηλαδή έχει αλλάξει πολύ η αντιμετώπιση μου.
Γιατί έτσι;
-Επήλθε μια τεράστια αλλαγή αυτά τα χρόνια στη ζωή μου η οποία έγινε με πολύ επώδυνο τρόπο, και καλώς έγινε έτσι. Έφερε λοιπόν μια σταδιακή αλλαγή, οδήγησε σε ένα άνοιγμα που κατεύνασε πάρα πολύ τα όποια θέματα μπορεί να είχα. Ήταν κατά κάποιο τρόπο σα να κόπασε η καταιγίδα μέσα μου και αυθόρμητα αποτυπώθηκε μουσικά. Δεν το επιδίωξα, τύπου έλα να τραγουδήσουμε πιο ήρεμα. Έτσι μου βγήκε.
Esterina & The Healing Experience. Ποιό είναι τελικά το healing experience και πώς επιτυγχάνεται αυτή η ίαση σε προσωπικό επίπεδο;
-Υπάρχει ένας απόηχος στη σελίδα που λέει “the healing experience through music”. Και υπάρχει ένα κειμενάκι που σαν να μιλάει ένα ρομπότ εξηγεί πάνω κάτω στους ανθρώπους που κάνουν like για πρώτη φορά στη σελίδα που εισέρχονται. Τους καλωσορίζει λέγοντάς τους ότι εδώ είναι ένα ασφαλές μέρος και ότι το healing experience ξεκινάει από τη φύση, τη μουσική, την ενέργεια, το σύμπαν. Τα συναισθήματα έρχονται και μεταφράζονται μέσα από τη γλώσσα του σώματος ώστε να καταλήξουμε να περάσουμε από τα τέσσερα στοιχεία, γη, νερό, αέρας, φωτιά. Με αυτό τον τρόπο θα γειωθούμε ως superhuman, που είναι και το όνομα του project.
Από προσωπικής πλευράς το healing experience έχει να κάνει με όλη αυτή τη διαδικασία των 3 χρόνων που δεν υπήρχα μουσικά και πώς πήρα αυτό που μου συνέβη στην προσωπική μου φάση και το μετέφρασα στη μουσική. Η πορεία του Superhuman εξηγεί ακριβώς αυτό.
Το “Feather” είναι το τελευταίο κομμάτι του δίσκου. Είναι η ολοκλήρωση του ανθρώπου που περνάει μέσα από τα στάδια, από τη βύθιση ως την ανάδυση. Την διαδικασία να βγει πάλι στον κόσμο και να γεφυρωθεί με αυτόν για πρώτη φορά.
Το healing experience, με πάρα πολύ απλά ελληνικά, μέσα από τη δίκη μου εμπειρία που ήταν φοβερά επίπονη και έζησα μεγάλη μοναξιά, λέει ότι ίσως αν το ακούσει κάποιος που είναι στην ίδια φάση να μην νιώσει τόσο μόνος. Από αυτή την άποψη είναι περισσότερο ένας comforting δίσκος και όχι τόσο empowering. Είναι εκεί για να σου πει ότι τα δυσάρεστα πράγματα που μπορεί να σου συμβούν δεν είναι εκεί για να σε ταλαιπωρήσουν αλλά για να σε διδάξουν.
Τα στοιχεία της φύσης τί ρόλο παίζουν για σένα σε αυτό που δημιουργείς;
-Συνειδητοποίησα σε ένα ταξίδι που έκανα πριν χρόνια και είχα την ευκαιρία να αφουγκραστώ τη φύση ότι τα στοιχεία έχουν χαρακτήρα. Αλληλοεπηρεάζονται και αλληλοεξαρτώνται και κάθε μέρα είναι διαφορετικά. Ούτε ο ήλιος, ούτε η θάλασσα, ούτε ο αέρας, ούτε και η Γη ακόμα είναι ίδια. Είναι πολύ απλά πράγματα που δεν τα παρατηρούμε αλλά είναι εκεί να μας διδάξουν. Το πήγα και σε πιο deep επίπεδο και είδα ότι σε κάθε πνευματική φιλοσοφία τα 4 στοιχεία είναι ζωτικής σημασίας.
Αλλά πολύ απλά, ο αέρας κάποιες φορές χαιδεύει τη θάλασσα και είναι chill και άλλες φορές τη φουσκώνει και έχει κύματα. Ο ήλιος μια μέρα μπορεί να σε ζεστάνει αλλά μπορεί και να σε κάψει. Υπάρχει ένα δίπολο πράγμα. Και τελικά, it’s ok. Δεν μπορείς να ελέγξεις τίποτα. O Bruce Lee είχε πει “be formless like water”. Η προσαρμοστικότητα είναι το μεγαλυτερο challenge του ανθρώπου. Κρύβει μέσα της την αποδοχή, την άνεση. Γιατί να αγχωθείς για κάτι που αλλάζει αφού είναι πέρα από τον έλεγχό σου; Εγώ ακόμα δεν το έχω καταφέρει εντελώς αλλά το παλεύω.
Πώς βλέπεις τον εαυτό σου μέσα στη σύγχρονη κοινωνία; Υπάρχουν πράγματα που σε επηρεάζουν αρνητικά;
-Με εξοργίζει η αγένεια. Μπορεί να με διαλύσει. Δεν μπορώ να εκλάβω από πού βρίσκει το δικαίωμα ο κόσμος να συμπεριφέρεται με τόση αγένεια. Δεν μιλάω για το ευχαριστώ και το παρακαλώ. Αλλά για την εκ βαθέων αγένεια.
Το δέυτερο που με εξοργίζει στην κοινωνία είναι ότι πλέον όλοι έχουν γνώμη και όλοι θίγονται. Χωρίς να τους ρωτήσεις. Ανοίγω το newsfeed του Facebook και βλέπω μόνο απόψεις. Πολλοί ανοίγουν διαλόγους με σκοπό όχι να γίνουν κατανοητοί ή για να λύσουν κάτι, και είναι ειδοποιός διαφορά αυτή, αλλά για να πικάρουν. Υπάρχει έλλειψη ουσιαστικής σύνδεσης. Μόνο κριτικές και γνώμες.
Στη μουσική συμβαίνει το ίδιο; Υπάρχει έλλειψη σύνδεσης;
-Υπάρχουν ακόμα καλλιτέχνες με τους οποίους συνδέομαι και ακούω τα κομμάτια τους και τα νιώθω, κλαίω. Στη συγκεκριμένη χώρα, σόρρυ, αλλά δεν το ‘χουμε και πολύ πολιτισμικά. Και δεν το λέω σαν τη τύπισσα που κάνει γαμώ τις μουσικάρες. Απλώς εδώ έρχεται το θέμα των απόψεων. Δεν ακούμε μουσική με σκοπό να την ακούσουμε, να συνδεθούμε, να νιώσουμε κάτι αλλά για να ασκήσουμε κριτική. Ρε, άκου το κομμάτι! Νιώθεις κάτι; Σε πηγαίνει κάπου;
Κάποια στιγμή έκανα ένα cover της Rihanna. Εγώ το λέω και το βροντοφωνάζω ότι είμαι λάτρης της Rihanna. Πάω λοιπόν σε ένα live και λέω το επόμενο κομμάτι είναι το “Rude Boy” από Rihanna. Και δεν ακούστηκε κιχ! Τέτοια παγωμάρα δεν την έχω ξανανιώσει. Και μετά που έκανα το cover και το έβαλα στα Roof Sessions όλοι μου λέγανε για το “Rude Boy”. Οπότε ξεκόλλα λίγο. Εγώ έχω φύγει πλέον από τη φάση ότι πρέπει να είναι κάτι τόσο βαθύ και ιντελεκτουέλ που πρέπει να στύψω το κεφάλι μου για να καταλάβω τί θέλει να πει. Μερικές φορές ένα fun track είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεσαι.
Νιώθεις καλύτερα πλέον στο ρόλο του συνθέτη;
-Ναι ρε, δεν έχει καμμία σχέση.
Θεωρείς ότι κάνεις κατά κάποιο τρόπο πιο ουσιαστική μουσική;
– Όχι. Δεν θίγεται καν αυτό. Κάνω απλά τη μουσική μου έτσι όπως μου βγαίνει. Δεν ξέρω μουσική οπότε όταν κάθομαι στο πιάνο παίζω αυτό που μου σκάει ηχητικά. Αν μου κάνει, αυτό είναι. Είναι πολύ απλά αυτά τα οποία γράφω. Μπορεί να είναι από 2 ακόρντα μέχρι 4, δεν είναι παραπάνω. Δεν είμαι ο Freddie Mercury να γράψω το “Bohemian Rhapsody”, σε καμμία περίπτωση. Θέλω να είναι ωραίο αυτό που ακούς. Αυτό με νοιάζει. Ούτε να είναι πολύπλοκο. Είναι ωραίο; Το νιώθεις; Είναι μελωδικό; Αυτό είναι. Αυτό είναι μουσική.
Γι αυτό και η pop μουσική θα είναι πάντα η top μουσική. Γιατί έχει ακριβώς αυτό το πράγμα. Είναι όμορφα τραγούδια. Ευχάριστα στο να τα ακούς. Τόσο απλά.
Θα ήθελες να κάνεις καριέρα στο εξωτερικό;
(Η Esterina ξεκαρδίζεται.)
-Ότι τόσο σίγουρα αποφασίζω να κάνω καριέρα και εννοείται και στο εξωτερικό! Είχα την ευκαιρία να το κάνω αλλά κόλλησα. Δεν ήταν η σωστή φάση, δεν είχα τα guts.
Τώρα που είσαι σε μια πιο ήρεμη και συνειδητοποιημένη φάση;
-Τώρα θέλω να κάνω μουσική με τον τρόπο που έκανα στα 17 και στα 18 μου. Να είμαι εδώ στο σπίτι και να γράφω κομμάτια. Σε αυτή τη φάση είμαι πια. Αγαπώ τα live γιατί έχουν μια παράξενη ανταλλαγή ενέργειας. Αλλά άρχισα περισσότερο το κυνήγι παρά να ψάχνω αυτό που πραγματικά θέλω να κάνω. Στα τρια χρόνια που σταμάτησα και έγραψα αυτό το δίσκο ένιωσα τόσο ωραία.
Θα ήθελα να γίνω και παγκοσμίως διάσημη. Το λέω και για πλάκα στους φίλους μου. Σκέφτομαι πως ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Αυτό που με χαροποιεί πάρα πολύ είναι όταν οι άνθρωποι γύρω μου μου το προτείνουν. Πιστεύουν πολύ σε μένα κι ότι θα κατάφερνα να κάνω κάτι έξω. Το θεωρώ πάντα πολύ τιμητικό και τους ευχαριστώ που μου το λένε.
Μπορούμε να περιμένουμε και άλλα πέρα από το single “Feather”; Θα έχουμε ένα δίσκο;
-Ναι. Το ελπίζω. Αν με βγάζουν τα λεφτά. Στο λέω χύμα. Η διάθεση και τα κομμάτια υπάρχουν. Είναι σε τελείως demo φάση αλλά άμα δω ότι σκάω και τρελαίνομαι παίζει να τα βγάλω κι έτσι, δεν με νοιάζει. Με στεναχωρεί που υπάρχει αυτό το struggle αλλά γενικά πιστεύω ότι με το “Feather” θα πάει μπροστά. Πάντα όταν βγάζω ένα κομμάτι του δίνω ένα φιλί και το αποχεραιτάω. “Go in peace”. Πίστεύω πάρα πολύ ότι εγώ θα κάνω ότι είναι να κάνω έτσι όπως θέλω να το κάνω. Μπορεί τυπικά ή φαινομενικά κάπου να μην πιάσει αλλά κάπου μπορεί και να πιάσει.
Είναι όλα θέμα vibe.