Moby : Ο ακτιβιστής της ηλεκτρονικής μουσικής

Φέτος το Μάρτιο κυκλοφορεί το καινούριο άλμπουμ του Moby με τίτλο “Everything was Beautiful, and Nothing Hurt”.

Με αυτή την αφορμή λοιπόν, κάνουμε μια αναδρομή στην καριέρα της αινιγματικής αυτής φιγούρας που λέγεται Moby.

Εκ πρώτης όψεως ο Moby είναι ένας μικρόσωμος, καραφλός, εκκεντρικός τυπάκος. Όμως ο –πλέον– νηφάλιος, vegan, born-again Χριστιανός είναι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στην techno και ηλεκτρονική, dance μουσική. Μετράει επίσης πάνω από δεκαπέντε δίσκους στο ενεργητικό του και αρκετά soundtrack ταινιών. Απλά μπορεί να μην το ήξερες αυτό απαραίτητα αν τον πετύχαινες κάπου στους δρόμους της Νέας Υόρκης.

 Ο Richard Melville Hall γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1965. Πήρε το μεσαίο όνομα και το ψευδώνυμο του –Moby– από τον Herman Melville, ο οποίος λέγεται ότι ήταν προ-προ-(προ;) θείος του και το πασίγνωστο βιβλίο του Moby Dick. Στη διάρκεια των ’80ς έπαιζε κιθάρα σε ένα hardcore punk συγκρότημα. Αργότερα για ένα alternative rock γκρουπάκι. Τριγυρνώντας στα club της Νέας Υόρκης έμαθε να αγαπά την dance μουσική. Το 1992 κυκλοφορεί το πρώτο, ξεκάθαρα techno, άλμπουμ του με τίτλο “Moby”. Από αυτό ξεχωρίζει το single “Go” με samples από το “Laura Palmer’s Theme” από το Twin Peaks, καθώς και το vocal από το κομμάτι “Go!” των Βρετανών post-punk Tones on Tail.

Παρακάτω θα συζητήσουμε τα πιο σημαντικά άλμπουμ του Moby από το ’90 μέχρι σήμερα.

“Everything is Wrong” , 1995

Ύστερα από δύο άλμπουμ με την Instinct, “Moby” και “Ambient”, o Moby υπογράφει με την Mute και Elektra Records για τον πρώτο “legit” δίσκο του, όπως είπε.Το “Everything is Wrong” προκύπτει από την απόπειρα του να συνδυάσει τις διαφορετικές μουσικές του επιρροές και όσα περισσότερα μουσικά στυλ ήταν δυνατόν. Κατηγοριοποιείται ως electronica. Όμως “παίζει” αρμονικά ανάμεσα σε jazz, κλασσικό πιάνο μέχρι hard-rock και disco.  Ο δίσκος πήρε αρκετά καλές κριτικές. Ο Barry Walters του Spin λέει πως συγκριτικά με τα περισσότερα μονοδιάστατα ηλεκτρονικά άλμπουμ, η μουσική ποικιλομορφία του το κάνει “ ένα απίστευτα παθιασμένο άλμπουμ”. Αναφορικά με τον τίτλο, αυτός εκφράζει την φιλοσοφία του Moby σχετικά με τον κόσμο. “Νόμιζω σε 500 χρόνια οι άνθρωποι θα αναρωτιούνται για το τι συμβαίνει τώρα.Όλα είναι 100% λάθος. Και η ερώτηση είναι τι μπορούμε να κάνουμε για να το αλλάξουμε”, λέει χαρακτηριστικά.

“Play”, 1999

Το 1996 σε μια προσωρινή στροφή από την ηλεκτρονική μουσική ο Moby κυκλοφόρησε το “Animal Rights”. Ένας δίσκος με alternative rock ήχο επηρεασμένος από το hardcore punk παρελθόν του. Το άλμπουμ ήταν αποτυχία και σύντομα επιστρέφει στην electronica με το “Play”. Αρχικά αναμενόταν να είναι και το τελευταίο του. Παρότι η δουλειά του μέχρι εκείνο το σημείο είχε κάποια επιτυχία μέσα στους κύκλους της ηλεκτρονικής dance σκηνής, το “Play” αποτέλεσε παγκόσμιο φαινόμενο. Ήταν εκείνο που άλλαξε τα πάντα. Συστήνοντάς τον στο mainstream κοινό έκανε τον Moby πλατινένιο.

Είναι ένα εκλεκτικό συνονθύλευμα που περιλαμβάνει επιρροές από blues, gospel, Αφρο-Αμερικάνικη folk, disco, hip-hop και techno. Ο δίσκος μετράει επίσης αναρίθμητα samples. Στο “Honey”(Bessie Jones), στο “Natural Blues” με το blues sample από την Vera Hall (“Oh Lordy, Trouble So Hard”). Και από τις field (εκτός-στούντιο) ηχογραφήσεις του Alan Lomax. Ξεχωρίζουν τα κομμάτια “Porcelain” και “Why Does My Heart Feel So Bad”. Δύο από τα πιο δημοφιλή tracks του Moby μέχρι σήμερα. Το “Play” είναι ο πρώτος δίσκος που όλα (όλα!) τα κομμάτια του αδειοδοτήθηκαν για χρήση σε ταινίες, σειρές και διαφημιστικά. Πράγμα που το κατέστησε φοβερά επικερδές προτού καν πετύχει το best-selling στάτους του.

“Hotel”, 2005

Έπειτα από τον mainstream πανικό που προκάλεσε το “Play”, το 2002 κυκλοφορεί το “18”. Δυστυχώς δεν χαίρει της ίδιας επιτυχίας. Τα πιο επιτυχημένa single του δίσκου είναι τα “We Are All Made of Stars” και “Extreme Ways”. (Το τελευταίο χρησιμοποιείται στα credits και των πέντε ταινιών Bourne από το Bourne Identity και μετά). Οι κριτικές όμως είναι από μερικώς-θετικές μέχρι μέτριες, με πολλούς κριτικούς να θεωρούν ότι ο δίσκος στερείται ουσιαστικής έμπνευσης.

Το 2005 ακολουθεί το “Hotel”. Παρά το ότι και πάλι ξεφεύγει από τη σφαίρα της ηλεκτρονικής και dance μουσικής και παίρνει μια πιο alternative-rock χροιά καταφέρνει να φτάσει στο νούμερο ένα στα charts αρκετών Ευρωπαικών χωρών. Είναι επίσης το πρώτο άλμπουμ του Moby από το “Ambient”(1993) το οποίο δεν περιέχει κανένα vocal sample. Οι κριτικές και πάλι δεν είναι οι καλύτερες. Ο ίδιος μεταγενέστερα λέει πως “Μου αρέσουν μερικά κομμάτια. Όμως η παραγωγή του έγινε με τόσο κοινότυπο τρόπο. Ήμουν απογοητευμένος με τον εαυτό μου ως παραγωγό και ως μουσικό”. Παρόλα αυτά, το νούμερο ένα single “Lift Me Up” είναι από τα πλέον αναγνωρίσιμα. Ο ίδιος ο δίσκος κατάφερε να κερδίσει αρκετά χρυσά και πλατινένια βραβεία . So not all bad, I guess?

“Last Night”, 2008

Θα ήταν δίκαιο να πει κάνεις ότι μετά το “Play”, ο Moby, εγκαταλείπει για λίγο την dance μουσική επιλέγοντας μια πιο downtempo οδό. Με το concept album “Last Night”, ωδή σε μια ολονύκτια κραιπάλη, προσανατολίζεται και πάλι προς την dance electronica, αποφεύγοντας ο ίδιος το μικρόφωνο. Εδώ, ξεχωρίζει το single “Disco Lies” που φαντάζει απομεινάρι της 90ς club σκηνής. Επίσης το “I Love To Move In Here” με τα vocals του Grandmaster Caz. Και το “Ooh Yeah” που θυμίζει κάτι από Abba άλλα με ένα πιο φουτουριστικό ύφος.

Ύστερα από αυτή την ευχάριστη αναλαμπή ακολουθούν τα αρκετά πιο μελαγχολικά “Wait for Me”(2009) -με ένα βιντεοκλίπ του David Lynch για το “Shot in the Back of the Head” που σε στοιχειώνει. Έπειτα τα “Destroyed”(2011) και “Innocents”(2013). Άλλοτε με τους synth ρεμβασμούς του “The Broken Places” και άλλοτε με το ελεγειακό, σε στυλ Brian Eno, “The Day”, το “Destroyed” βυθίζεται ακόμα βαθύτερα από το “Wait for Me” στον ambient ήχο. Με τις πλούσιες συνεργασίες του –guest vocals από τον Mark Lanegan, Wayne Coyne, Damien Jurado και Cold Specks- και την επιμέλεια της παραγωγής από τον Mark “Spike” Stent (Muse, Depeche Mode, U2 κ.α), ο δίσκος “Innocents” καταφέρνει έναν πιο αιχμηρό και αφοσιωμένο ήχο παραμένοντας πάντα στον ίδιο μελαγχολικό τόνο.

“These Systems are Failing”, 2016 – “More Fast Songs About the Apocalypse”, 2017

Μετά από ένα δωρεάν, self-released άλμπουμ με τίτλο “Long Ambients 1: Calm.Sleep.” γραμμένο σκόπιμα για να κοιμήσει τους ακροατές του ή να συνοδεύσει άλλες χαλαρωτικές δραστηριότητες έρχονται δύο αμφιλεγόμενοι δίσκοι με διάφορα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα. Το “These Systems Are Failing” αποτελεί το πρώτο άλμπουμ από το μουσικό project του, Moby & The Void Pacific Choir. Εδώ βρίσκουμε το single “Are You Lost In The World Like Me?”. Ένα animation βίντεοκλιπ παρουσιάζει μια ασυλλόγιστη κοινωνία αθρώπων-ζόμπι εξαρτημένων απο τα κινητά τους, που βγάζουν selfies, κυνηγούν Pokemon και χάνουν κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Το κομμάτι είναι μια δυσοίωνη (αυτο-)κριτική στις smartphone-εθισμένες μάζες και τη χαμένη ανθρώπινη επικοινωνία.

Ακολουθεί το “More Fast Songs About the Apocalypse”. Συνόδευεται από ένα ψεύτικο site (η διαδικτυακή σελίδα οδηγεί μέσα από links στο free-downloading και των δύο άλμπουμ). Καθώς και “επίσημη” δήλωση από τον πλασματικό υπεύθυνο δημοσιών σχέσεων John Miller. Αυτόν “εφύηρε” ο Donald Trump στα 80ς ως εκπρόσωπο του όταν μιλούσε με δημοσιογράφους. Η δήλωση είναι γραμμένη με σκοπό να σατυρίσει το πολυ-χλευασμένο ύφος, με την σωρεία προσβολών, που χρησιμοποιεί συχνά ο Trump στο Twitter. Κατ’επέκταση όλο το project είναι σίγουρα βαθειά επηρεασμένα από την τότε πρόσφατη εκλογή του Trump ως προέδρου των ΗΠΑ και το ανήσυχο κλίμα που επικρατούσε. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως ο Moby, όπως και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες, όταν του ζητήθηκε να παίξει ως DJ στην προεδρική ορκομωσία, αρνήθηκε.

“Everything was Beautiful and Nothing Hurt”, 2018

Ο φετινός δίσκος, θα αποτελέσει το δέκατο-πέμπτο studio album του Moby. Η περιγραφή του άλμπουμ όπως προκύπτει από το επίσημο site του είναι η εξής: “Μια λαμπρή ταπισερί που εξερευνά την πνευματικότητα, την ατομικότητα και την σπασμένη ανθρωπότητα, και, βρίσκει τον Moby να επιστρέφει στις ορχηστρικές, soul, trip-hop και gospel ρίζες του.” Ο τίτλος αποτελεί αναφορά στον επιτάφιο του Billy Pilgrim στην νουβέλα “Slaughterhouse-Five”(1969) του Kurt Vonnegut.

Η πρώτη γεύση από το δίσκο έρχεται από τα single “Mere Anarchy” και “Like a Motherless Child”. Το “Mere Anarchy” που αποτελεί και το πρώτο track του άλμπουμ, είναι μια ανησυχητική περιπλάνηση σε μια δυστοπική, ερημωμένη Γη όπου όλοι οι άνθρωποι έχουν εξαφανιστεί. Το ασπρόμαυρο βίντεοκλιπ φέρει ορισμένες ομοιότητες με ταινιές sci-fi όπως το “The Man Who Fell to Earth”, “Under the Skin” και “2001: Space Odyssey”.

Η στροφή στο μουσικό στυλ είναι φανερή και από το “Like a Motherless Child”. Αποτελεί αναθεωρημένη εκδοχή του παραδοσιακου τραγουδιού από την εποχή της δουλείας “Sometimes I Feel Like a Motherless Child”. Ακολουθώντας στο ίδιο ύφος και το τρίτο single του δίσκου, “The Wild Darkness”. Συνεχίζει την υπαρξιακή αναζήτηση σε σχέση με την πορεία του ανθρώπινου είδους. Ο Moby απευθύνει ερωτήματα σχετικά με το θάνατο, το πεπρωμένο και την ανθρωπότητα. Μιλάει σε μια gospel χορωδία με στίχους όπως “I was so alone with my thoughts and my pain…I’ll never be free,”. Στο οποίο η χορωδία απαντάει σε πιο ελπιδοφόρο τόνο “Oh in this darkness, please light my way”. Το “The Wild Darkness” αποτελεί έναν μελαγχολικό και όμορφο διάλογο. Μπροστά στην απελπισία και τη μοναξιά απαντάει με λαχτάρα και αισιοδοξία.

Moby 2.0

Ο Moby είναι γνωστός για το έντονα πολιτικοποιημένο στυλ. Επίσης για τον ακτιβισμό του σε ότι αφορά τα δικαιώματα των ζώων. Με αρκετά μηνύματα που καλούν την ανθρωπότητα να αναθεωρήσει την καταστροφική της τάση. Η μουσική του είναι βαθεία επηρεασμένη από την κοσμοθεωρία του. Μέσα στο βιβλίο του “Porcelain”  πραγματεύεται τη ζωή του προ-εποχής “Play”. Περιγράφει έξαλλες καταστάσεις με πολλά ναρκωτικά, αλκοόλ, παράξενο σεξ με αγνώστους και κάθε είδους ακολασίες. Σήμερα, η αντισυμβατική του φιγούρα και ο “καθαρός” τρόπος ζωής του ίσως δεν ταιριάζούν απόλυτα με τον ηδονισμό των ravers. Όμως αυτό δεν τον εμποδίζει από το να είναι ενδεχομένως μια από τις ηγετικές μορφές στην κατηγορία της techno μουσικής. Πάντως μετά από κάποια χρόνια αμφιλεγόμενης δουλειάς το καινούριο του άλμπουμ έρχεται πολλά-υποσχόμενο.

Το “Everything was Beautiful and Nothing Hurt” κυκλοφόρησε στις 2 Μαρτίου, 2018 και αναμένεται να ανακοινωθεί και αντίστοιχη περιοδεία.