Απολογούμαι.
Διότι σε παραπλάνησα: Δε θα μιλήσω για τα τέσσερα καλύτερα soundtracks όλων των εποχών. Δεν ξέρω ποια είναι. Θα καταγράψω, απλά, κάποια [4, κόντρα στις δημοσιογραφικές συμβάσεις] που συγκινούν εμένα.
Νιώθω περίεργα:
Το περίεργο, βέβαια, δεν είναι ότι [νομίζω πως] “αρθρογραφώ”, μετά από τόσα χρόνια. Το περίεργο είναι ότι ξεκινάω το γράψιμο ενώ α] είμαι στον καναπέ, β] έχω ρίξει απάνω μου ένα κουβερλί, γ] απέναντι καίει μια σόμπα, η οποία, μέχρι πριν λίγες μέρες, έριχνε τον γενικό όταν την άναβες και, τέλος, δ] έχω πατήσει pause στο Εnd of the fucking world, του Netflix, φυσικά [μετανιώνω που δεν ανέβασα αυτή τη social media friendly σκηνή στο Instagram].
Απολογούμαι.
Γιατί δε θα φλυαρήσω άλλο.
4] John Williams – Star Wars
Ο αειθαλής & πολυγραφότατος John Williams είναι ο αδιαφιλονίκητος μαέστρος του Hollywood: Έχει συνθέσει το θρυλικό θέμα του Jaws, εκείνη την ευφάνταση κι αξέχαστη σουίτα του Harry Potter [αυτή ρε] που στοίχειωσε πολλές εφηβείες [και τη δική μου] κ.α. Το οσκαρικό του μητρώο, άλλωστε, είναι εξαιρετικά βεβαρημένο [5 όσκαρ και…50 υποψηφιότητες!].
Δεν είμαι απολύτως σίγουρος ότι η δουλειά του στο Star Wars είναι η καλύτερή του, παρά το ότι το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου ανέδειξε το main theme του, ως το καλύτερο κινηματογραφικό θέμα όλων των εποχών. Είναι, πάντως, κατά τη γνώμη μου, η πληρέστερη που έχει παραδώσει, από πλευράς storytelling, αλλά και άμεσης επικοινωνίας με τον θεατή/ ακροατή, με την εξής έννοια: Το επιβλητικό, π.χ, Imperial March [το οποίο ήταν αρκετά καλό για να το διασκευάσω με κάτι φίλους] προκαλεί αμέσως μια ανασφάλεια σε αυτόν, δηλαδή, εκ διαμέτρου αντίθετο συναίσθημα, σε σχέση με ό,τι προκαλεί το ζεστό και παραμυθένιο Luke’s theme, το οποίο, νομίζω, καθησυχάζει και ηρεμεί. Έτσι, ο Williams κατευθύνει, αυτός, αυτό που θέλει να νιώσεις, εσύ. Είναι ωραίο να είσαι ανήμπορος;
Οι ενορχηστρώσεις αυτού του soundtrack είναι, σε τέτοια έκταση, φιλοτεχνημένες και άρτιες, που, με κάθε ακρόαση, μπορείς να απομονώνεις μία ακόμη καλά κρυμμένη πληροφορία. Για όλα αυτά, ο γλυκός κύριος που ο καθένας θα τον ήθελε για δικό του παππού, ανήκει εδώ.
3] Jonny Greenwood – There Will Be Blood
Με διαφορά το πιο δύσπεπτο κι ελαφρώς ακατανόητο ost της λίστας.-
Βασισμένο ιδίως στην αντισυμβατική, ας πούμε, χρήση εγχόρδων και κυμβάλων [κάτι σαν: Iannis Xenakis για τον λαό], η avant – garde μουσική προσέγγιση τού, με άνεση, πιο ταλαντούχου και πολύπλευρου μέλους των Radiohead, είναι άτακτη, δυσαρμονική/ δυσοίωνη και αγχωτική, χωρίς, μάλιστα, ορατό σημείο λύτρωσης [με άλλα λόγια: ο Greenwood δεν ενδιαφέρεται να σού χορηγήσει το μουσικό αντίστοιχο του xanax].
Αυτή η ελεγχόμενη απουσία τάξης στο soundtrack, εφαρμόζει σαν τσιτωμένο προφυλακτικό στο concept του film. Ακούς τί συμβαίνει μέσα στην άρρωστη ψυχοσύνθεση του Plainview. Από τα πλέον ιδιαίτερα, κατά τη γνώμη μου, soundtracks στην ιστορία του κινηματογράφου.
Ανάγκη για γενικότερο σχόλιο: Το τρίο των Paul Thomas Anderson – Daniel Day Lewis & Jonny Greenwod, παρασύρεται στον αστερισμό του αψεγάδιαστου [γι’αυτό και, πιστοί στο δόγμα του if it ain’t broke, why fix, συνεργάζονται πάλι, σε αυτό].
ΥΓ: Ποτέ δε θα σταματήσει να είναι επίκαιρη η απορία: Γιατί ο Greenwood δεν ανέλαβε το score του The killing of a sacred deer;
2] Vangelis – Blade Runner
Η ιστορική ταινία του Riddley Scott δεν υπήρξε μόνο το περίφημο, πλέον, μνημείο του tech/ neo – noir science fiction [έχω κι άλλες περίεργες λέξεις για εσάς, geeks], αλλά, ακόμη, λειτούργησε ως το όχημα για την, εξίσου ιστορική, μουσική του Vangelis.
Άλλωστε, κατά κοινή ομολογία [την οποία ασπάζομαι], το Blade Runner δεν θα ήταν το αριστούργημα που ασφαλώς είναι, αν απουσίαζε αυτό το φανταστικό soundtrack [ακούς, Hans Zimmer?].
Απίστευτα ατμοσφαιρικό. Aργό. Κυρίως ηλεκτρονικό, αλλά και jazzy – bluesy σε μεγάλη έκταση [διαχρονικά ανατριχιαστικό το Blade Runner Blues – άκουσέ το!].
Aμάν: Η δυστοπική/ δυσλειτουργική κοινωνία, όχι τόσο του Scott, αλλά του ίδιου του Philp K. Dick, μπορεί να σφυγμομετρηθεί μέσα από αυτό το soundtrack. Αν έπρεπε [δεν πρέπει μεν, θέλω δε] να αποδώσω με (την περιγραφή) μία(ς) εικόνα(ς) αυτό το ost: Η σκιά μιας ψηλής σιλουέτας με βρεγμένη καπαρντίνα, που βρωμοκοπάει τσιγάρο και ουίσκυ, κοντοστέκει έξω από ένα συνοικιακό και κακόφημο bar, με μία νέον πινακίδα, η οποία αναβοσβήνει. Και κάτι σημαντικό θα συμβεί σύντομα [κάτι σαν τον αστυνόμο Μπέκα, δηλ.].
1] Clint Mansell – The Fountain
Ό,τι πιο συγκλονιστικό έχω ακούσει. Το πραγματικό κόσμημα της ταινίας του Darren Aronofsky. Σύνθεση/ σύλληψη του Clint Mansell [ο οποίος κάποτε ήταν έτσι και τραγούδαγε αυτό], εκτέλεση Kronos Quartet και…Mogwai. Ω, Ουρανοί!
Με απίθανη εσωτερική συνοχή [αρχή, μέση, τέλος και ένα πανεύκολα απομνημονεύσιμο recurring theme], απλές μελωδίες, αλλά ευφυέστατη ενορχήστρωση, είναι, ίσως, το πιο αυτοδύναμο soundtrack που έχω ακούσει [στέκει μόνο του περίφημα, ακόμη και χωρίς να να έχεις δει την ταινία – εγώ πρώτα το άκουσα και μετά είδα το φιλμάκι].
Το soundtrack, όπως και η ταινία που [το;] συνοδεύει, σπείρει αντιθέσεις και θερίζει μια ισοπαλία μεταξύ μινιμαλιστικής ανακούφισης και μοντέρνας μουσικής δωματίου. Αυτά, βέβαια, μέχρι την περιβοήτη οργασμική κορύφωση του death is the road to awe.
Κατά τη γνώμη μου, είναι τόσο τραγικό το συναίσθημα που βαραίνει στη μουσική του Cl. Mansell, ώστε, κυριολεκτικά, αποφεύγω να την ακούσω. Με θλίβει! Περίπου, πιστεύω πως, αν δε σε επηρεάζει αυτό το soundtrack, πάσχεις [και είσαι σε λάθος σελίδα, απευθύνσου εδώ].
Αντί επιλόγου:
Αν έφτασες μέχρι εδώ, μπράβο που εχασες τον χρόνο σου. Το site κέρδισε το click σου, πριν ακόμη διαβάσεις την πρώτη αράδα. Κάνε κι ένα refresh όπως φεύγεις.